En de negenendertigste vraag is:
Lees je weleens andere boeken dan boeken met tekst? En is dat dan nog lezen?
Makkelijke vraag, dacht ik. Tussen al mijn stripboeken zit er vast wel eentje die alleen maar tekeningen heeft en geen tekst. Daar was ik van overtuigd totdat ik alle albums had bekeken en tot de conclusie moest komen dat overal naast de tekeningen ook veelvuldig van tekst gebruik wordt gemaakt.
Nu is het bij strips wel zo dat de combinatie van tekst en tekeningen een andere manier van lezen vraagt dan wanneer er alleen maar tekst staat. Bij strips wordt je oog naar alle kanten van de bladzijden getrokken en dat kan bij elke bladzijde weer op een heel andere manier zijn. Ook leef je mee met de personages door uitgebeelde emoties zonder dat daar woorden aan te pas komen. Het is dus een andere manier van beleven en daarmee van lezen maar de opeenvolgende plaatjes bekijken blijft lezen.
Jan Rothuizen heeft het precies andersom gedaan. Daar waar wij gewend zijn om een kaart van en bepaalde omgeving te zien uitgedrukt in afgesproken symbolen, heeft hij die kaart in woorden geschreven. En dan niet alleen woorden achter elkaar zoals in een standaard roman, nee, de woorden staan zoals op een kaart. Dus daar waar hij fysiek iets heeft gezien, meegemaakt, gevoelt, er wat van vond, dat heeft hij daar op de kaart geschreven. Ondersteund door een minimum aan tekeningen heeft hij zo allerlei plekken in Nederland beschreven waaronder ook Amsterdam waar een heel aparte zachte atlas van uitgekomen is.
Op deze manier is het bekijken van een atlas wel degelijk lezen geworden en vind je er zelf de beelden bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten