Providence speelt zich af in het begin van de twintigste eeuw in wat op Amerika lijkt te zijn. Alle omgang tussen de hoofdpersoon en anderen voelt ongemakkelijk. Het is dan ook gebaseerd op de ideeën van HP Lovecraft. Samen met de kriebel die voortdurend onder je huid kruipt bij het lezen van Alan Moore zijn werk, kan het niet anders dan dat het boek mij achterlaat met een onaangenaam gevoel. Je kunt je dan afvragen waarom ik mijzelf dit aandoe. Het is het verhaal dat zo intrigeert dat ik dit onaangename gevoel voor lief neemt.
De tekeningen van Jacen Burrows zijn aan de ene kant klassiek wat beeldverhalen betreft. Het zijn de uitgesproken gezichten die het bijzonder maken. Deze fascineren en maakte dat ik bijna niet heel goed durfde te kijken naar de soms wel erge mismaaktheid.
De tekeningen worden afgewisseld met handgeschreven dagboekfragmenten van de hoofdpersoon en fragmenten uit boeken waarnaar gerefereerd wordt. Het maakt het verhaal nog meer levensecht.
Het pijnlijke is nu alleen dat dit deel een van drie delen is en ik deel drie wel op de kop heb weten te tikken maar dat deel twee nergens meer te krijgen lijkt te zijn. Ik blijf nog doorzoeken maar ik had niet gedacht dat ze zoiets moois als dit wat nog maar twee jaar oud is nu al niet meer uitbrengen. Superirritant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten