In Vertel Me Het Einde vertelt Valeria Luiselli, zelf een Mexicaanse die een verblijfsvergunning voor Amerika heeft gekregen, over de grote hoeveelheden kinderen die uit Midden-Amerika vluchtten voor een levensgevaarlijk bestaan en naar Amerika komen. De reis met name in Mexico is levensgevaarlijk en van de vrouwen wordt 80% onderweg verkracht. Een ongelooflijke hoeveelheid waar ik met mijn pet niet bij kan.
Na deze reis worden ze in Amerika opgevangen en begint de asielaanvraag die niet mals is. Want als je als kind oorspronkelijk uit Mexico komt, mogen ze je sowieso per direct weer terug over de grens zetten zonder enige vorm van proces. En zo staat het kleine boekje vol met zaken waar je rechtvaardigheidsgevoel geheel verstomd van raakt.
Valeria Luiselli is tolk in de gesprekken die met deze kinderen gevoerd worden waarbij een lijst met veertig vragen wordt afgewerkt. En dit is dan ook een van de bronnen van dit essay. Het is recht voor zijn raap geschreven zonder sentimenteel te worden. Dit zijn de feiten en de vraag is wat de wereld daar mee gaat doen.
Hoogstwaarschijnlijk zeer weinig en blijven het vrijwillige organisaties die zich voor deze kinderen inzetten, zo goed en kwaad als het gaat.
Er is veel onrecht in de wereld. En al blijf ik vaak ver van nieuwsberichten en helemaal van journaals, toch vind ik het belangrijk om zo op zijn tijd weer eens met mijn neus op dit soort gruwelijke feiten gedrukt te worden. En niet alleen een klein stukje van Amnesty International lees, waarna ik gemakkelijk een mailtje onderteken die zij al hebben opgesteld maar ook eens wat dieper kennis te nemen van dit soort situaties.
En sentimenteel als ik ben, krijg ik dan toch tranen in mijn ogen als ik lees over die paar mensen die dan wel hun best doen om iets voor anderen te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten