Een boek over WOII dat niet over WOII gaat. Dat is nog eens een verademing. Maar eerlijk is eerlijk, er is geen moment geweest dat ik het idee had dat het een WOII-geschiedenis was. Want wat wordt er beschreven? De zoektocht van een zwangere vrouw naar de werkelijke gebeurtenissen rondom bommenneef Frans waar zij haar kind naar wil vernoemen. De neef die in 1946 een vermeende foute Nederlander zelf ombracht met een bom. Dit alles heeft natuurlijk zijn wortels in WOII maar zoals Marjolijn van Heemstra er over schrijft, is dit slechts een achtergrond, een context en gaat het veel meer over hoe gebeurtenissen worden waargenomen en in de tijd vervormd. Maar ook hoe wij overleveringen klakkeloos lijken over te nemen als feiten.
De stijl van schrijven is fris en hedendaags. De zoektocht van Marjolijn is doorspekt met kleine dialogen met de vader van haar komende kind die voor menigeen herkenbaar zullen zijn. Zoals mensen in een relatie na verloop van tijd eigen humor krijgen en een eigen manier van praten. Dit maakt het verhaal luchtig zonder dat het een klucht wordt. Hetzelfde geldt voor alle ontmoetingen die zij heeft met allerlei verschillende soorten mensen waar zij informatie van probeert te krijgen. Die dialogen zijn totaal geloofwaardig en met de beschreven gedachten die Marjolijn tijdens deze gesprekken heeft, zit je als lezer je makkelijk net zo te verbijten als zij wanneer de ander weer eens van het hoofdonderwerp afdwaalt. Ik ben zeer onder de indruk van deze schrijfstijl.
Als laatst wil ik nog even wijzen op de schitterend kaft. Eerst dacht ik dat deze blauw was met wat zilveren stipjes maar gaandeweg ben ik er steeds meer en meer in gaan zien. Kijk zelf maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten