Elke week een nieuwe boekenvraag in het kader van #50books dit jaar verzorgd door DrsPee. De achttiende vraag is
Welk(e) boek(en) over de Tweede Wereldoorlog is/zijn jou het meest bijgebleven en waarom?
Na jarenlang iedere april en begin mei de ellende van WOII tot mij te hebben genomen door middel van films en boeken, ben ik daar rigoureus mee gestopt. Mijn mensbeeld is al niet al te glorieus en deze informatie maakt het voor mij des te moeilijker om er nog iets waardevols van te maken.
Bij deze vraag moest ik dan ook heel lang nadenken. Mijn methode om al die narigheid in detail weg te zetten, heeft blijkbaar veel succes gehad en alleen een schets van vaag weergegeven contouren van wat er in die oorlogsjaren gebeurd is, zijn blijven hangen.
Totdat er vanmorgen opeens het boek in mij opschoot waardoor ik bijna moet kokhalsen als ik er alleen maar aan denk. Is dit een mens van Primo Levi.
In dit boek heeft de schrijver zijn eigen concentratiekampervaringen beschreven op een manier waardoor je je als lezer direct betrokken voelt. De manier hoe mensen met elkaar omgaan en waartoe ze in staat zijn in alle gruwelijkheid is van zo'n hoog horrorgehalte dat zelfs ik met mijn van nature somber mensbeeld deze werkelijkheid niet had kunnen bedenken.
Dit boek heb ik in juli 1999 gelezen en staat nog steeds in mijn geheugen gegrift in tegenstelling tot andere boeken die ik in deze tijd gelezen heb. Voor mij dus geen herlezing van dit boek. Ik weet voor jaren nog genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten