Maaikes grote dagboekje bestaat uit twee grote thema's, de liefde en oorlog. Het eerste ken ik wel van Maaike, met haar twijfels en haar alsmaar oplopende stress. De twijfels van voel ik nog wel genoeg voor mijn geliefde, zijn heel herkenbaar en daarmee ook ontroerend. De stress die Maaike hier beschrijft is al een voorloper op haar burn-out die ze later zo mooi in het Burn-out dagboek heeft verwerkt en daardoor ook wel een beetje pijnlijk om te zien. Maar het is allemaal zo echt als het leven en dat maakt het interessant en blijft het boeien.
Het zijn dagboekfragmenten uit 1998 en 1999, de tijd van de bombardementen door de NAVO op Servië. Maaike heeft contact met twee stripstekenaars aldaar en hierdoor kan ze ook de oorlog tekenen vanuit hun perspectief. Het geeft angstaanjagend weer hoe verschillend we allemaal geïnformeerd worden maar dat we wel acteren op deze informatie.
Het is niet een onderwerp dat ik bij Maaike Hartjes had bedacht. Ik ken haar van de alledaagse rompslomp waar we allemaal wel tegenaan lopen. Dit is dan ook echt andere koek en aan vooral het serieuze kostte mij tijd om aan te wennen. Zelfspot is makkelijker dan de rauwheid van een echte oorlog.
De bladzijden die over de oorlog gaan zijn allemaal aan de buitenkant zwart gekleurd en dat is ook te zien als je tegen de onderkant van het boek aankijkt. De witte bladzijden over het dagelijks leven en de liefde en de zwarte over de oorlog. Een goede combinatie om het behapbaar te houden. En ook al kon Maaike haar oorlogsstripjes aan geen krant verkopen, des te beter dat het toch in dit grote dagboekje is terecht gekomen en uitgegeven.
Zoals immer, alle lof voor Maaike Hartjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten