Zegeningen - Caroline Albertine Minor

Verwachtingen kunnen heel erg verstorend zijn en misschien is dat ook wel bij het lezen van dit boek gebeurd. Ik dacht met een roman te maken te hebben maar het bleken korte verhalen te zijn. Wel korte verhalen waarin dezelfde namen nogal eens voorkwamen. En ook was het thema verlies in al deze verhalen prominent aanwezig. Dit maakt het dan wel weer tot een soort van geheel maar mijn aanvankelijke verwachting stoorde het ontspannen lezen omdat ik op iets zat te wachten wat niet kwam.

De verhalen lieten mij ook met een deprimerend gevoel achter. Nu ben ik niet vies van lezen over het leed in het mensenleven, iets waarvan ik denk dat het zeker net zo belangrijk is om te benoemen als de blijdschap in het bestaan. En ik kan me er ook nog wel eens juist aan ophalen, me er door gesterkt voelen. Deze verhalen in Zegeningen deden dat bij mij niet. Ik kreeg er meer een zeurend gevoel van in mijn achterhoofd dat tijd nodig had om weer te verdwijnen. Dat er achterop het boek staat dat er tussen de regels door ook een hoopgevend licht schijnt, heeft mij dan ook verbaasd. Dat licht heb ik gemist.

Het is allemaal vlot genoeg geschreven maar ik kreeg er zeker niet het gevoel bij dat ik laatst bij de bundel van Mensje van Keulen had. Nu is dit een vertaling uit het Deens dus is het altijd de vraag wat de vertaling heeft gedaan. Toch heb ik ook laatst De Pest van Camus gelezen in de vertaling en in die tekst scheen het genie van de schrijver aan alle kanten door. Ik denk dat Zegeningen het net niet voor mij is.