Nederlandse science fiction ben ik nog maar weinig tegengekomen dus als ik dat zie, wil ik het ook gelijk lezen. Dat dit boek tussen de literatuur in de schappen staat, zegt ook wel iets over dat we in Nederland geen science fiction traditie hebben. Zelf zou ik dit boek niet tussen de literatuurboeken zetten (nadat ik dit typte ging ik aan mijzelf twijfelen, heb mijn boekenkasten afgespeurd en ja, daar staat Concept M, Aafke Romeijn haar vorige science fiction boek tussen de andere science fiction boeken) omdat het niet die literatuursfeer heeft en zeker wel die van science fiction.
7B speelt zich in hetzelfde universum af als Concept M en kan zeker als een opvolger daarvan beschouwd worden omdat er terugverwezen wordt naar gebeurtenissen uit Concept M. Maar tegelijkertijd kun je 7B ook prima lezen zonder iets van Concept M te weten. Omdat ik nogal moe word van al die boeken die in series worden uitgegeven, vind ik dit een uitstekende oplossing. Niks moet, alles mag.
Wat ik ook heel aangenaam vind van Aafke Romeijn is dat ze het verhaal in Nederland laat afspelen en wel in de provincie Groningen. Daar is 7B gebouwd, een woon-werk complex dat een hele stad omhelst. Daar krijgen wij inzicht in hoe een gezin leeft waarvan moeder en haar twee dochters chronisch ziek zijn (zoals 40% van Europa) en vader voornamelijk verlangt om weer naar Turkije te gaan waar een oorlog gaande is om de delfstof genaamd kleurstof, dat de chronisch zieken nodig hebben om in leven te blijven.
De moeder werkt bij een bedrijf dat content van het internet checkt op of het toelaatbaar is wat betreft geweld en incest en dergelijken. Dit deed me gelijk denken aan Wat Wij Zagen, het boekenweekgeschenk 2021 van Hanna Bervoets waarin dit ook een thema is. Natuurlijk niet vreemd in deze tijd waarin het internet zo ons leven bepaalt en er door allerlei bedrijven gemodereerd wordt waar nog wel eens vraagtekens bij gezet kunnen worden. In 7B wordt daar nog eens een extra dimensie aan toegevoegd wat het boek ook heel spannend maakt.
De schrijfstijl van Aafke Romeijn spreekt mij wat minder aan. Het kan door het Nederlands komen, de taal waarin ik niet gewend ben om science fiction te lezen. Maar ik denk dat het dat niet alleen is. Het komt allemaal wat koud op mij over, wat afstandelijk terwijl er toch ook heftige emoties spelen en dat zit hem in de manier waarop het beschreven is. Wanneer de schrijfstijl warmbloediger was geweest, had ik het een perfect boek gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten