Clarkesworld Magazine Issue 226 June 2025

Clarkesworld Magazine van juni 2025 bevat acht korte science fiction/fantasy verhalen en vier non-fictie artikelen. 

Al meerdere maanden heb ik last van niet goed kunnen lezen. Of mijn ogen vallen binnen een paar zinnen dicht of ik snap niet wat er staat. Nu heb ik wel vaker bij de verhalen in Clarkesworld Magazine dat ik niet altijd begrijp wat er nu eigenlijk verteld wordt maar in deze periode is dat nog wat erger. 

De Singaporese  Ng Yi-Sheng vertelt in Emily of Emerald Starship over een relatie tussen een oudere man en een zoon van een zeer rijke moeder die een ruimteschip is geworden. De jongen maakt zich los uit de greep van zijn familie. Geen onbekend thema. Maar op het einde lijkt hij de relatie met de oude man te verbreken want liefde staat gelijk aan dood. En dat laatste begrijp ik dan weer helemaal niet. Hoezo dat dan?

De Amerikaanse Claire Jia-Wen schreef If an Algorithm Can Cast a Shadow wat ik juist heel goed kon volgen en naar onze digitale tijd refereert. Een moeder die haar zoon door zelfmoord verliest, probeert hem terug te halen door al zijn online gegevens samen te voegen tot een geheel maar hierdoor komt alleen zijn enorme haat voor haar naar voren. Heel mooi hoe een vertekend beeld onze digitale ID ons geeft en hoe gevaarlijk dit kan zijn.

Steeds vaker heb ik het idee dat Clarksworld Magazine verhalen per thema publiceert. Zo gaat Faces of the Antipode geschreven door de Amerikaanse Matthew Marcus ook over de invloed van waarnemen. Hier zijn het de kolonisten van een planeet die niet begrijpen waarom de oorspronkelijke bewoners hun eigen leefomgeving vernietigen terwijl deze bewoners juist de kolonisten daarvan beschuldigen. Best indringend hoe in dit verhaal vooringenomenheid, cultuurverschillen en onbegrip een rol spelen.

En ook in The Last to Survive van de Amerikaanse Rita Chang-Eppig gaat het over waarnemen. Dit keer door de eerste mens die zich heeft laten cybernaliseren en na een hele lange tijd terugkeert naar haar oorspronkelijke thuis. De mensen die inmiddels verder ontwikkeld zijn, zijn zeer benieuwd naar haar maar zij houdt het af. Want wat blijkt, haar herinneringen zijn in de loop der tijd aan de ene generatie naar de andere generatie doorgegeven maar zijzelf is heel veel vergeten. 
Een verhaal met een prachtige sfeer door de mysterie, het gedrag van fans en de agressie van bange mensen. Helaas wordt er op het einde te veel uitgelegd wat het een beetje verpest. 

Rat Queens Volume Two The far reaching tentacles of N'rygoth - Kurtis J. Wiebe, Roc Upchurch & Stjepan Sejic

Het tweede deel van de Rat Queens, waarvoor ik deel een nog eens herlezen heb want dat was alweer zo'n drie maanden geleden en de finesses was ik allang weer kwijt. Jammer toch ook dat ik namen niet meer goed kan onthouden. Het leest leuker als ik die wel op een rijtje heb. 
 
De Rat Queens zijn in het eerste deel geïntroduceerd als een bende bestaand uit een elf, een dwerg, een mens en een smidgen (weet daar geen Nederlands woord voor) die gezamenlijk monsters verslaan maar daarnaast de kroegen onveilig maken met hun overmatig drugs- en drankgebruik.

In dit tweede deel worden we getrakteerd op meer achtergrond van deze dames. En wel op een heel slimme manier namelijk door een wraakzuchtige man krachten te laten vrijkomen waardoor de realiteit verschuift en de personages tijdelijk in hun eigen verleden terechtkomen. Ik vond het heel leuk om op deze manier meer verdieping te krijgen.

Ook komen we op deze manier erachter dat Hannah, de elf, bang is dat haar geliefde erachter komt dat zij hoorns heeft. Door haar kapselkeuze zijn deze normaliter niet te zien maar in de verschoven realiteit wel. 

Fijn aan de tekeningen vind ik ook dat de gevechten met de verschillende monsters heel goed te volgen zijn. Er is lekkere grove humor en het verhaal van de wraakzuchtige man die dit deel beheerst, is boeiend.

Als lezer blijf je op het einde net zoals bij deel een achter met een fikse cliffhanger. Dit keer Hannah die, via een wat een magische steen lijkt maar ook veel weg heeft van onze mobiele telefoon, te horen krijgt dat er iets met een van haar ouders is. 

Gelukkig heb ik deel drie ook dus snel door.

De wolven van de eeuwigheid - Karl Ove Knausgård

Nog steeds ben ik er niet overheen dat Karl Ove Knausgård in zijn serie Mijn Strijd schreef hierna nooit meer wat te schrijven en nu toch steeds met het ene na het andere boek komt. Ik aarzelde dan ook om aan dit boek te beginnen.

Het is ook de tijd dat ik in mijn grootste leesstop aller tijde ben gekomen. Ik heb meer dan twee maanden over dit boek gedaan en verder niets anders gelezen. Mijn oude vertrouwde e-reader werd weigerachtig, het bestand op mijn pc wilde op een gegeven moment ook niet verder. Ik moest echt moeite doen, wilde ik dit boek toch lezen. En toen kwam het wonder van een nieuwe e-reader. Lezen werd weer leuk want ik kon het nu veel beter zien.

Het boek bleef wel moeizaam gaan. Weer een jongen eind tienerleeftijd in de tachtiger jaren die issues met zijn vader heeft. Ik vroeg me af of de schrijver werkelijk niets anders nog in zijn leven heeft. Voor een amper twintig jarige vond ik de hoofdpersoon ook bijzonder behulpzaam wat huishoudelijke taken voor zijn moeder betrof. Dat voelde nogal onnatuurlijk aan. Of is dat in Noorwegen anders dan hier in Nederland. 

En toen kwam toch wel de verrassing waarin het verhaal verder wordt verteld vanuit een vrouwelijk personage in Rusland. En nog een ander vrouwelijk personage. Het duurde een tijd voor ik begreep wie deze twee vrouwen waren. Maar dat stoorde me niet want ik was meer verbouwereerd dat het verhaal deze wending had genomen. 
Wel stoorde het me dat de vrouwen ieder vertelde vanuit het ik-perspectief maar wel alle twee net zoals de jongen Noorse hoofdpersoon, precies dezelfde manier van de wereld beschrijven hebben. Dat maakte het minder geloofwaardig en haalde me uit het verhaal.

Er is ook nog een gedeelte dat handelt over De wolven van de Eeuwigheid. Een verwijzing naar wetenschappers die bezig zijn met onsterfelijkheid en Rilke die hier poëtisch over geschreven heeft. Dit raakte me allemaal ook niet zo. 

Hoe kan het dan dat ik het toch een goed boek vond? 
Door het einde. 

Daar viel opeens van alles op zijn plek. Al mijn ergernissen waren verdwenen en verzwolg de laatste veertig bladzijden. Daar was het allemaal om te doen geweest. Karl Ove Knausgård blijft een schrijver van formaat.