Thorns - Robert Silverberg

Thorns, een van de drie novellen die samen zijn uitgebracht, bevat een duister science fiction verhaal. En ik weet nog niet goed wat ik er van denken kan.

Het gaat over een ruimtereiziger die door niet-menselijke wezens is gebruikt als medisch experiment waardoor hij afzichtelijk verminkt is en chronische pijn heeft. En het gaat over een meisje van zeventien bij wie vele eicellen zijn weggenomen en bevrucht waardoor ze de moeder is van honderd baby's maar ze niet mag zien. En het gaat over een overdreven rijke man die deze twee personages bij elkaar brengt om vermaakt te worden door hun relatie die van begin af aan tot mislukken gedoemd is.

Het duistere zit hem in dat niemand ook maar een moment werkelijk gelukkig is en dat ook niet schijnt te kunnen worden. Het wanhopig toch proberen aan het leven vast te houden door te geloven dat de belofte die gedaan is op betere tijden terwijl je als lezer direct aanvoelt dat die beloften loos zijn, maakt het nog wranger. En wat te denken van de media die zich op de twee hoofdpersonen stort om de rest van de bevolking er zich mee te laten vermaken. In 1967, de tijd dat boek voor het eerst uitkwam, is er wat dat betreft met de mensheid nog weinig veranderd.

#50books - 2017.05 Laatste trein

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de vijfde vraag van 2017 is:

Welk gedicht vind jij het grappigste dat je ooit gelezen hebt?

Grappigst en ooit vind ik erg moeilijke woorden dus ik houd het bij wat het eerste wat bij mij naar bovenkwam.

Ik zal een jaar of twaalf zijn geweest dat ik voor het eerst een show van Freek de Jonge zag. Het was De Mars en ik was op slag gegrepen. Niet zo zeer door de humor maar door de verhalen die hij vertelde.
Tijdens mijn middelbareschooltijd volgde ik zijn shows op de voet, typten grote delen van de teksten uit en plakte plaatjes van hem op mijn schoolagenda. Ik luisterde zo vaak naar zijn teksten dat ik hele delen mee kon opzeggen. En zelfs nu ik al vele jaren Freek de Jonge niet meer volg, word ik nog altijd getriggerd als mensen iets op een bepaalde manier zeggen en ik daar gelijk een stukje uit een show van Freek uit herken.

Een van de makkelijkste gedichten waar ik enorm veel lol om had, was er een die ik te pas en onpas hardop liet horen. Tot een klasgenoot liet weten er nu wel genoeg van te hebben. Oeps.
Het waren de enkele regels uit de show De Mythe die op zeer melodramatische wijze ten gehore werden gebracht:

Laatste trein, laatste trein,
Oh, als je toch eens wist,
Laatste trein, laatste trein,
Hoe ik jou toch heb gemist.

Ik heb om jou te halen
Me uit de naad gerend
Het liefst stort ik me voor de eerste
Op een onbewaakt moment.

Opmerkelijk is dat ik de eerste zes regels nog haarfijn uit mijn hoofd wist maar de laatste twee moest opzoeken.

#50books - 2017.04 Meesters

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de vierde vraag van 2017 is:

Lees jij wel eens boeken van goeroes?

Dit plaatje heeft mij vele jaren angst aangejaagd. Het lag in mijn ouderlijk huis op de stapel boeken onder de glasplaat naast de bank. En dan keek die enge man mij zo aan. Als kind had ik geen flauw idee waar het boek over ging maar dat het niet in de haak was, stond voor mij als een paal boven water.

Mijn ouders waren typisch voor die tijd, de jaren zeventig, afvallige katholieken die hun heil in de Oosterse leer zochten. En daar kwamen dus ook dit soort boeken vandaan.

Jaren later werd ik toch wel nieuwsgierig naar wat voor boek dit dan was waar mijn ouders zo van onder de indruk leken te zijn geweest. Ik begon erin maar kon er niet doorheen komen. Wanneer ik het ergens weglegde, was het altijd met de voorkant naar onderen. Dat gezicht kon ik nog steeds niet verdragen.

En nog aardig wat jaren later deed ik nog eens een mislukte leespoging. Het was me allemaal veel té.


Pas een kleine vijf jaar geleden heb ik het hele boek van voor naar achteren gelezen. Ergens wilde ik dat het waar was wat daar beschreven stond maar aan de andere kant ben ik toch te nuchter om het werkelijk te geloven. Meesters, goeroes, het is niets voor mij. De verering die er onomwonden bij komt kijken, maakt dat het ongeloofwaardig wordt en daarmee ondermijnt het alles wat er door zo iemand gezegd wordt.

Doe mij maar een antiheld. Daar kan ik van op aan.

#50books - 2017.03 Verhalen en verhaal

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de derde vraag van 2017 is:

Zit je al een beetje in het boek dat je nu leest?

Het boek waar ik al even in bezig ben omvat tweehonderdvijftig korte verhalen. En juist bij een bundel zoals deze is het onmogelijk om echt in het boek te zitten. Het is zo gevarieerd dat het ene verhaal me bij de eerste twee regels al grijpt en het andere verhaal de klik pas bij de laatste alinea komt. En in het ergste geval vraag ik me na het laatste woord af wat ik in hemelsnaam gelezen heb. 

Toch zit ik nu wel een beetje in dit boek namelijk omdat ik mijzelf heb voorgenomen om elke dag een verhaal eruit te lezen. Dat lukt nog lang niet altijd en zeker niet op werkdagen waarin ik in de avond nog andere bezigheden heb maar op werkvrije dagen is het wel een gewoonte aan het worden en die gewoonte bevalt prima 

Naast deze korte verhalen is er wel ruimte voor nog een boek. En op dit moment zijn dat drie boeken in een namelijk Three Novels van Rovert Silverberg: The World Inside, Thorns en Downward to the Earth.

Vorige week heb ik daar het eerste hoofdstuk van gelezen en wilde gelijk wel verder. Maar er stond een examen te wachten en dat heeft de rest van de week mijn aandacht gevraagd zodat dit boek nog steeds openligt na dit eerste hoofdstuk.

De schrijfstijl van Robert Silverberg is wel zodanig dat het voor mij heel eenvoudig is om mij in het verhaal te verliezen. Het is zo natuurlijk hoe hij schrijft dat het bijna geen moeite kost om me op de woorden te concentreren en het verhaal mee te beleven. 

Clarkesworld Magazine Issue 124 January 2017

Clarkesworld Magazine van januari bevat zeven science fiction/fantasy verhalen en vier artikelen.

De artikelen zijn niet werkelijk noemenswaardig maar de verhalen zeker wel.

Zoals de voelbare beklemming in The Ghost Ship Anastasia beschreven door Rich Larson. Een klassieke science fiction setting met een schijnbaar verlaten ruimteschip en ruimteredders die proberen uit te vinden wat er gebeurd is. 

Of wat te denken van A Series of Steaks waarin de Singapoereaanse Vina Jie-Min Prasad een beschrijving geeft van een vervalsing die met opzet mislukt is. En dat in combinatie met biefstuk! Waarbij ook nog aan menselijke relaties wordt gedacht.

Lettie Prell prikkelt met Justice Systems in Quantum Parallel Probabilities waarin verschillende manieren van rechtssystemen worden onderzocht en ik als lezer gelijk heel geïnteresseerd zat mee te denken wat zou kunnen werken en wat niet.

Interchange heeft mij laten genieten van een tijdreisverhaal waarin met opzet een half jaar buiten het natuurlijke tijdsverloop wordt verbleven in een algeheel niets wat tijd betreft. In deze omgeving ontstaat een levensgevaarlijke ziekte en maakt de dokter haar rouwproces door die voor de reis haar man heeft verloren. Zoveel kan ik er in een verhaal zitten. Iets wat ik dan pas merk als ik hier probeer te verwoorden.

Het Italiaanse duo Lorenzo Crescentini and Emanuela Valentini heeft mij helaas niet werkelijk weten te bekoren met Milla. Geen idee of dit aan de vertaling van Rich Larson ligt maar zijn verhaal The Ghost Ship Anastasia doet vermoeden dat het eerder met het origineel te maken heeft. Het idee van een onbekende stem op de zender op een onbekende planeet, is niet erg origineel en de verdere uitwerking weinig spannend. Het enige verrassende was dat het verhaal van oorsprong Italiaans is.

Het uitgangspunt van Aliette de Bodard in The Shipmaker vind ik dan wel weer heel intrigerend. De ruimteschepen die worden gefabriceerd krijgen een ziel mee en deze worden geboren uit een menselijk lichaam. Vrouwen stellen hun lichaam beschikbaar om de ziel in te  kunnen laten groeien tegen betaling. En het is niet zonder levensgevaar. Dat schepen steeds meer een biologische factor krijgen in de science fiction is al bijna gewoon maar een ziel. Heel mooi gegeven.

Girl Genius 8: Agatha Heterodyne and the Chapel of Bones - Phil & Kaja Foglio

Onverminderd hoog blijft de kwaliteit van de tekeningen, de personages, de humor en het verhaal. En dat Agatha nog niet klaar is met zich verder ontwikkelen staat als een paal boven water. Ze wordt steeds brutaler, zelfverzekerder en slimmer nu ze meer van haar eigen achtergrond en verborgen vermogens weet.

De makers van deze strip lijken wel een onuitputtelijke fantasie te hebben en niets is te dol. Het kasteel Heterodyne heeft dan ook veel verrassingen in petto. En net als ik dacht dat het niet gekker kon, kwam er nog iets maffers langs. Dit maakt ook dat deze strip geen moment kan gaan vervelen.

En als bonus dit keer naast het vaste verhaal een geheel eigen versie van Assepoester waarin de personages uit Girl Genius de rollen van Assepoester, de kwade stiefmoeder en stiefzusters, de goede fee en de prins spelen. Of beter gezegd de twee prinsen die vechten om Assepoester haar hand. En dit allemaal in een steampunk omgeving met vele verwijzingen naar de Girl Genius werkelijkheid.
Eerst had ik niet zo'n zin in een afleiding van het vaste verhaal maar gaandeweg vond ik het steeds mooier en ben ik diep onder de indruk hoe deze artiesten met hun personages kunnen spelen.

#50books 2017.02 Slaap

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de tweede vraag van 2017 is:

Wat zijn voor jou belemmeringen bij het lezen?

 

Naast dat televisieseries binge watchen oh zo verleidelijk en makkelijk is na een dag van ingespannen bezig te zijn geweest, is dat niet eens de grootste afleider van het lezen. 

Nee, het is de slaap die vaak op de momenten dat ik de rust heb gevonden om lekker ergens met een boek te gaan zitten, mij komt halen. Eerst knippert er een oog dicht en dan een tweede. Ik ga rechterop zitten om verder indutten te voorkomen maar dan komt het verraderlijke knikkebollen. En als dat eenmaal heeft ingezet dan weet ik dat het niet langer zin heeft om nog langer proberen de letters voor mijn ogen tot woorden te vormen en de woorden tot begrijpelijke zinnen. Het gaat niet meer tot mij doordringen. 

Het gemene vind ik dat ik dan wel televisieseries kan kijken. Daar is blijkbaar een ander soort inspanning of relatief weinig inspanning voor nodig. Ik zou willen dat ik dat ook met lezen had. Maar helaas. Dus is het die momenten gebruiken waarin ik helder genoeg ben om met volle teugen van het lezen te genieten.