Clarkesworld Magazine Issue 180 September 2021

Het septembernummer van Clarkesworld Magazine heeft opmerkelijk veel Amerikaanse verhalen terwijl juist Neil Clarke in zijn artikel Editor's Desk: Ten+ Years of Translation wijst op het heugelijk feit dat tien jaar geleden het eerste vertaalde science fiction verhaal in dit tijdschrift is gepubliceerd. En het zijn precies deze vertalingen uit niet Engelssprekende gebieden die mij zo aanspreken.
Van de zeven korte verhalen komt er een uit China en een uit Engeland. Daarnaast zijn er vier non-fictie artikelen in dit nummer te vinden.

The Winter Garden is geschreven door Regina Kanyu Wang en uit het Chinees vertaald door Emily Jin. Een heerlijk science fiction verhaal waarin wetenschappers een manier gevonden hebben om naar een alternatief universum te reizen. De hoofdpersoon heeft in haar leven alleen maar verkeerde beslissingen genomen en wil graag in contact komen met zichzelf die andere beslissingen heeft genomen. Echt een geweldig idee om het thema wat als... uit te werken.

En dan is er het verhaal met de langste titel die ik tot nu toe ben tegengekomen: Excerpts from the Text of an Explanatory Stele Erected for Our Edification by the Scholars of the Outer Orion Tendril. Timons Esaias heeft in de vorm van  uitreksels van nieuwsberichten, persoonlijke commentaren op internet, kranteninterviews, radiointervieuws en dergelijken het verhaal vertelt van de paarse vloed die vanuit de oceaan over het land spoelt en met een duidelijke intelligentie al het verdorvene van de mensheid verzwelgt. Interessant vond ik om te zien hoe de mensen hierop reageren en het verschijnsel ieder op een eigen manier proberen te verklaren. De link met de huidige pandemie is makkelijk te leggen. En ik vind dit wel een charmante uitwerking daarvan.

Sampler 2019 - diverse auteurs

In Sampler 2019 hebben vier jonge auteurs de gelegenheid gekregen met een kort verhaal te laten zien of zij inderdaad het literair talent anno morgen zijn.

Ik had even een leesblokkade en zocht iets niet al te moeilijks om mijzelf te kunnen verleiden om weer wat meer te lezen. Dat lukte uitstekend met dit boekje. De eerste twee verhalen hadden mij al snel te pakken en daarmee waren de twee laatste voor mij mindere verhalen toch goed te lezen omdat ik de smaak van het lezen weer te pakken had.

In het een-na-laatste verhaal Zand Kauwen is de bladspiegel een kwartslag gedraaid en staan er in de kantlijn app-tekstjes. Ik denk het idee te snappen maar voor mij werkte het niet. De app-tekstjes leidde mij te veel af en gaf me niet de verdieping in het geheel van de gebeurtenissen. 

Het laatste verhaal genaamd Plekken om naar toe te gaan geschreven door Maureen Ghazel stoorde mij door de aanhoudende korte zinnen. Alsof iemand net heeft leren schrijven. Het onderwerp van iemand die voor het eerst naar het land van zijn vader gaat, resoneerde ook helemaal niet bij mij. Nu denk ik dat het onderwerp van een verhaal er weinig toe doet als het interessant geschreven is. Blijkbaar boeide mij de schrijfstijl te weinig om er nog wat van te kunnen maken.

Het eerste verhaal is van Yelena Schmitz en heet Voicemail. Ik moest er even inkomen maar toen werd ik door de schrijfstijl toch bij de les gehouden. Een fan van de vader van de verteller van het verhaal gaat wel heel ver. Jammer alleen dat ik gelijk doorzag hoe het zich uit zou spelen en ik was dan ook teleurgesteld dat het precies ging zoals ik had gedacht. Toch vond ik dit verhaal wel degelijk potentie hebben.

Het tweede verhaal was voor mij het meest interessante. In Wat doen we met Ovidius? beschrijft Nicole Kaandorp hoe een stel dat uit elkaar gaat door middel van de omgangsregeling van de goudvis, hun relatiebreuk verwerken. Het over en weer brengen van de goudvis voelt absurd en toch is het heel serieus waarbij het verdriet van het verlies overal doorheen te voelen is. Knap gedaan. Van Nicole Kaandorp wil ik wel meer lezen. En dat blijkt makkelijk te kunnen want ze heeft een aantal van haar verhalen op haar website staan.

Mr. William Shakespear's Plays - Marcia Williams

In dit stripboek worden zeven toneelstukken van William Shakespeare verteld namelijk Romeo and Juliet, Hamlet, A Midsummer Night's dream, Macbeth, Julius Caesar, The Winter's Tale en The Tempest. Ieder in vier hooguit zes bladzijden, waarbij op elke bladzijde het theater te zien is waarin de stukken worden opgevoerd. De toneelspelers spreken de oorspronkelijke teksten van Shakespeare, daaronder staat het plot van het stuk beschreven en om het geheel heen zijn de toeschouwers zichtbaar die luidruchtig hun gedachten kenbaar maken.

Meerdere malen heb ik geprobeerd om Shakespeare te lezen maar dat was toch een stap te ver voor mij. Wel heb ik in meer moderne vormen uitvoeringen van Shakespeare zijn toneelstukken gezien en daar heb ik zeer van genoten. Ik was dan ook benieuwd wat dit stripboek, dat oorspronkelijk bedoeld is om  kinderen kennis te laten maken met het werk van Shakespeare, mij zou brengen.

Ik vond het een feest om te lezen en te bekijken. Op elke bladzijden valt naast het verhaal nog veel meer te zien door de muzikanten en het publiek waarvan de duurdere plaatsen hoger zitten en het plebs beneden staat. Vooral vermakelijk vind ik dat het gewone volk het hart op de tong heeft en ook bezig is met eten en drinken ((ver)kopen).

Bijzonder knap vind ik hoe de auteur de toneelstukken van Shakespeare zo kernachtig heeft kunnen samenvatten zonder dat het voelt als een samenvatting. Voor een ieder die zijn geheugen weer even wil scherpen of kennis wil maken met deze stukken van Shakespeare, vind ik het een enorme aanrader.
 

Diepe aarde - Maria Vlaar

Dit boek won in 2019 de J.M.A. Biesheuvelprijs. Ik herinner me opeens dat ik aanwezig ben geweest bij de uitreiking van deze prijs, een evenement dat wel uit een ander leven lijkt te komen. Maria Vlaar haar verhalen komen voor mij ook uit zo'n ander leven, net even er naast van wat het gebruikelijke leven nu is. Of beter geformuleerd het gevoelsleven dat normaliter eronder wordt gehouden, komt in deze verhalen uit de diepe aarde naar boven sijpelen. Ik ben er zeer van onder de indruk.

Op het eerste gezicht zijn de personages mensen die ik zelf zou kunnen kennen met hun dagelijkse rompslomp. Deze herkenbaarheid maakt dat de gevoelens van deze mensen me direct aangrijpen en het me bewust maakt van de drijfveren en verlangens die ik zelf in het leven heb.

Het meest blij verrast werd ik door de verhalen die zich in de nabije toekomst blijken af te spelen. Als science fiction liefhebber ben ik gewend om in andere tijden te vertoeven maar vaak is dat opgetekend door buitenlandse acteurs. Toekomstideeën van eigen bodem vind ik dan ook extra boeiend. En bij Maria Vlaar geeft het een extra scherpe blik op ons heden. Sterk neergezet.

Daar wil ik wel meer van lezen, dacht ik maar na wat snuffelen op internet heb ik helaas geen andere boeken van haar kunnen vinden. Misschien komt dat nog.