Bij wijze van leven - Hedda Martens

Zoiets als dit heb ik nog nooit gelezen. Miniaturen. Impressies van een tot hooguit vier bladzijden maar meestal niet meer dan twee. Impressies van het dagelijks leven vanuit het perspectief van allerlei soorten mensen.

In het begin wist ik niet hoe dit te lezen. Het was al voorbij voor ik er ook maar in had kunnen komen. Maar op een gegeven moment wist het me te pakken. De beschrijvingen van de gebeurtenis, de reflectie daarop is zo uit het leven gegrepen dat het lijkt alsof ik deze mensen ken. Dat ze in mijn vriendenkring zitten of collega's zijn.

Een meer menselijk boek dan dit ken ik niet.

Clarkesworld Magazine Issue 209 February 2024

In het februarinummer van Clarkesworld Magazine staan acht science fiction en fantasy verhalen en vier non-fictie artikelen. De voorkant heeft weer een sfeervolle illustratie dit keer van de hand van Pablo Munoz Gomez en heeft als titel Harvester.

De Engelse Zohar Jacobs brengt met The Enceladus South Pole Base Named after V.I. Lenin een interessant thema naar voren. Russische kolonisten hebben zich gevestigd op een maan van Saturnus waar religie  niet is toegestaan. Maar met het verstrijken van de tijd bekeren steeds meer kosmonauten naar een of ander geloof.
Zelf geloof ik dat religie de mens afhankelijk, dommig en oorlogzuchtig maakt. Maar gezien zoveel mensen zich vastklampen aan een of ander idee is het iets dat velen nodig denken te hebben. Mooi verwoord in dit verhaal.

The Peregrine Falcon Flies West heeft mij zeer verrast. Het door Yang Wanqing geschreven en door Jay Zhang vertaald verhaalt over buitenaardse wezens die de zon van de aarde afschermen waardoor het opwarmingsprobleem wordt gestopt. Dat is vreugdevol tot het punt dat de aarde blijft afkoelen en de mensheid naarstig op zoek gaat om met de buitenaardsen te communiceren. En dan komt de geweldige ontknoping dat de buitensaardsen met de vogels praten in plaats met de mens. Briljant dat de mens nu eens niet het middelpunt is van buitenaardse aandacht.

Een gewetensvraag stelt Isabel J. Kim in haar verhaal Why Don't We Just Kill the Kid In the Omelas Hole. Door een kind in een gat te stoppen die het leed van de mensen op zich neemt, kunnen de stedelingen in paradijs wonen. Door het kind te doden komt de ellende op de loer te liggen. Wat doe je? Offer je een kind zodat de rest gelukkig kan zijn of draag je met zijn allen je eigen leed? 

En tot slot een leuk klein verhaaltje over een robot die zich alleen op een planeet bevindt. Meghan Feldman laat in Lonely Ghosts de robot zich afvragen of het alles wat het waarneemt echt is of komt door een defect. Een vraag die volgens mij ook goed is voor de mens om regelmatig te stellen.