#50books - 2017.14 Lekker makkelijk geschenk

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de veertiende vraag van 2017 is:  
Heb jij het boekenweekgeschenk al gelezen?

 

Nog niet.

Maar de kans is groot dat het niet heel lang duurt voordat ik het zal lezen.

Niet omdat ik er nou zo vreselijk nieuwsgierig naar ben. Heel eerlijk gezegd heb ik twee andere boeken van Herman Koch gelezen en al vond ik ze niet vervelend, zeer veel deden ze me ook niet. Voor mij meer hap-slik-weg boeken. En dat is dan ook precies de reden waarom ik dit boekje binnenkort wel kan gaan lezen.

Ik heb nog twee maanden waarin ik druk met mijn studie bezig zal zijn en dit in combinatie met lezen, gaat me niet makkelijk af. Daarom kies ik dezer dagen voor de wat makkelijkere boeken, vaak met korte verhalen en niet al te ingewikkelde inhoud. Daar lijkt me dit boekje prima bij passen.

Niemand is ooit verloren - Catherine Lacey

Normaliter zou ik een boek als deze in de oorspronkelijk taal, namelijk het Engels, lezen. Maar omdat ik de uitgeverij Das Mag graag steun heb ik dit boek in de vertaling gekocht. En of het de oorspronkelijke tekst is of de verdiensten van de twee vertalers, is iets waar moeilijk achter te komen is, maar het taalgebruik voelt zeer natuurlijk aan terwijl de auteur nog wel eens met de taal wil spelen. Zoals in een zin waarin een orgel orgelt, daar kan ik enorm van genieten. Op zo'n orgel wordt niet zomaar wat gespeeld, nee daar wordt mee georgeld.

Het verhaal is zo opgebouwd dat je als lezer als vanzelf meegaat in de reis die de ik-persoon maakt terwijl je steeds kleine brokjes van de voorgeschiedenis krijgt toegeworpen. Op zich niet bijzonder origineel maar in dit verhaal weer bijzonder effectief. Het gaat namelijk om een vrouw die opeens besluit bij haar man weg te gaan en als Amerikaanse in Nieuw Zeeland belandt. Ze kan zelf moeilijk onder woorden brengen wat het nu precies geweest is dat ze daar terecht is gekomen en op een gegeven moment dacht ik dat ze de realiteit helemaal uit het oog ging verliezen. Als lezer wilde ik mij proberen vast te grijpen aan dat wat er dan nog wel de werkelijkheid lijkt te zijn en daarmee voel je de ik-persoon haar worsteling. Knap geschreven en een hele belevenis om met mee te maken.

Toch heb ik ergens nog het gevoel dat ik iets mis, alleen weet ik niet wat dat is. En misschien hoort dat nou ook juist bij dit boek. Het gevoel dat je nooit de vinger op de zere plek kunt leggen want er is altijd weer een andere plek die je daarvan afleidt en die het dan ook weer net niet is.

Clarkesworld Magazine Issue 126 March 2017

Het Clarkesworld Magazine van maart dit jaar bevat 7 korte verhalen en 4 artikelen.

Om met de teleurstelling te beginnen vind ik het een gemiste kans dat het artikel SF Short Fiction Markets in China: An Overview of 2016 door Feng Zhang bijna niets anders is dan een opsomming van een aantal Chinese Science Fiction tijdschriften met hun oplageaantallen, hoeveelheden gedrukte woorden en welke bekende auteurs er aan mee hebben gewerkt tot nu toe. 
Graag had ik inhoudelijk meer van deze tijdschriften willen weten. Zoals bijvoorbeelden wat nu typische Chinese Science Fiction thema's zijn en hoe deze in de loop der jaren is veranderd. Misschien wel onder invloed van Westerse ideeën maar misschien ook wel door veranderingen in de Chinese maatschappij. Helaas niets van dit alles.

The Discovered Country door Alexander Jablokov is dan weer een pareltje wat dit maandblad de moeite waard maakt. In dit verhaal zijn het de doden die het rijk van de levenden overnemen maar niet op een manier die je zou denken en dat maakt het interessant. Het is maatschappijkritisch en laat je als lezer stilstaan bij wat technologische ontwikkeling in de toekomst kan brengen.

Goodnight, Melancholy geschreven door Xia Jia en vertaald door Ken Liu begint heel sterk met een IA die aan de eisen van de gebruiker lijkt te voldoen. Maar dit verhaal wordt verdrongen door het vertellen van de hele geschiedenis van Alan Turing dat in detail wordt opgedist. Pure geschiedenis zoek ik niet in een SF-verhaal, feiten kan ik zelf in andere boeken opzoeken. Dus ook hier weer een gemiste kans.

Zeer gecharmeerd ben ik van het verhaal door Naomi Kritzer met spijker-op-zijn-kop-titel Waiting Out the End of the World in Patty's Place Cafe. Want wat ga jij doen als je weet dat de kans groot is dat de wereld vergaat door een aanstormende komeet? De hoofdpersoon besluit haar ouders op te zoeken en strandt in een café door benzinegebrek zoals vele anderen. De ontmoetingen die zij heeft en hoe dit haar wereldbeeld wijzigt is een mooie reis om al lezend mee te beleven.

Robert Reed heeft in Two Ways of Living het dilemma voorgelegd voor hen die het leven lineair beleven en zij die er voor kiezen om tijden in cryogene staat te verblijven om dan in een voor hen onbekende toekomst weer te ontwaken en verder te gaan. De belevenis wordt gebracht vanuit het perspectief van degene die de tijdsprongen maakt en levert een interessant beeld op over wat wij onder leven verstaan en wat wij van het leven willen.

#50ooks - 2017.13 Rode oortjes in de herhaling

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de dertiende vraag van 2017 is:  

Van welk boek kreeg of krijg jij rode oortjes?

Wat blijkt? Martha heeft deze vraag in 2014 ook gesteld en ondanks dat mijn geheugen van een gemiddeld mindere kwaliteit is, staat deze me wonderbaarlijk genoeg nog helder voor ogen.

Het antwoord is in de loop der tijd nog niet gewijzigd en daarom doe ik graag dat blog nog een keer in de herhaling.

Klik op de boekenkaft om te lezen waar mijn rode oortjes vandaan kwamen.

#50books - 2017.12 Onoplettend

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de twaalfde vraag van 2017 is:  

Waar let jij op bij het lezen van een boek?

Eerlijk gezegd nergens.

Tenminste in de eerste instantie. Ik pak een boek, zak onderuit en begin te lezen. Het is afhankelijk van wat het geschrevene bij me oproept of ik ergens op ga letten.

Er zijn boeken die ik achter elkaar uitlees zonder daar een gedachten bij te krijgen. Dit zijn boeken waarvan ik tijdens het lezen wel geniet maar als ik het uit heb nog maar amper weet waar het over ging. Leuk voor het moment maar verder vergetenswaardig.

Andere boeken storen door voor mij irriterend taalgebruik, te voorspelbaar qua inhoud zonder andere extra's, oninteressant qua onderwerp. Dan probeer ik wel te kijken wat er dan nog wel boeiends tussen staat maar soms is dat hard zoeken. Toevallig las ik gisteren een artikel van iemand die het had over dat je veel kan leren van boeken die je storen, namelijk door goed te onderzoeken wat het is dat je stoort, je dit kunt gebruiken om je eigen schrijverijen te verbeteren. Ik vind dat wel een mooie.

En dan heb je natuurlijk de boeken waarbij de oh's en ah's niet van de lucht zijn. Daar zit ik dan ook in mijn hoofd voortdurend bij te praten. Ik stel vragen, spreek mijn hoop uit waar het heen gaat of juist niet, lees een zin nog eens omdat het me zo aanspreekt enzovoort. Dat is het lezen waarbij ik fysiek moe word maar wel door deze inspanning met een zeer tevreden gevoel achterblijf.

Het is dus wat een boek met me doet waar ik op ga letten en dat bevalt me prima.

#50books - 2017.11 De nek

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de elfde vraag van 2017 is:  
Wat is jouw favoriete leeshouding?

 

Het is nou niet dat dit mijn favoriete leeshouding is maar op een of andere manier wanneer ik ga lezen komt mijn hoofd in een hoek van negentig graden op mijn romp te staan.

Of ik nou in bed lig, op een stoel aan een tafel zit of op een bank in de trein, het maakt allemaal niet uit. Die nek schiet automatisch in een knik en blijft zo tot ik uitgelezen ben.

Zelfs wanneer ik erop probeer te letten, zit ik alweer in deze onmogelijke houding voor ik er erg in heb. Het gebeurt ongemerkt, ik schijn er geen zeggenschap over te hebben. En daarom denk ik dan maar ook laat maar gaan. Het is zoals mijn lijf in elkaar steekt.

En het mafste van dit alles is dat ik er niet eens een stijve nek van krijg. In tegenstelling tot wanneer ik beeldschermwerk uitvoer. Misschien dat ik mijn beeldscherm ook maar beter plat kan leggen.

#50books - 2017.10 Fout!

In dit vijfde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Martha Pelkman die dit jaar de vragen stelt.

En de tiende vraag van 2017 is:  
Heb jij boeken gelezen die echte fouten in zich hadden en wat doe je daarmee?

Van fouten in studieboeken word ik erg onzeker. Dan dacht ik iets begrepen te hebben en dan staat er opeens iets anders. Gelukkig is het vaak bij een studie zo dat het bij een docent na te vragen is of het inderdaad een fout in het boek is of dat ik nog wat extra onderwijs nodig heb.

Ander soort fouten zoals spelfouten krijgen mij ook nog wel eens op de kast. Vooral wanneer het Nederlands is en er dt-fouten of overmatig spatiegebruik opduikt in een tekst, zit ik met gekromde tenen. Meer dan me er aan irriteren doe ik niet en daarom heb ik besloten me er niet meer zo aan te storen. Spelling is sowieso niet meer iets waar nog veel mensen belang aan lijken te hechten. Wie ben ik dan die zelf ook niet al te goed spelt, om daar een punt van te maken.

En dan heb je nog de zetfouten, duidelijke typefouten in een tekst. Wanneer ik dat in een Engelse tekst zie, klop ik mijzelf op de borst dat ik zo knap ben dat ik deze eruit haal. Gaat het om een Nederlandse tekst dan haal ik slechts lichtjes de schouders op.