Dat de vier non-fictie artikelen dit maal minder boeiend zijn, is dan ook snel vergeten.
Bij het bekijken van de inhoudsopgave valt gelijk op dat een verhaal langer is dan gebruikelijk, namelijk negenenveertig bladzijden in plaats van rond de twintig. Mijn vrees was dat als het verhaal me niet aan zou staan, ik me dan door heel wat bladzijden heen zou moeten worstelen. Een ervaring die ik al eens eerder gehad heb. Maar Everybody Loves Charles door de Chinese Bao Shu heeft alles wat ik in een science fiction verhaal zoek en na een enkele alinea was ik mijn vrees al vergeten.
Het verhaal gaat over een tijd waarin het technologisch mogelijk is om iemands leven via de fysieke ervaringen van die persoon te kunnen volgen. Dus door de ogen van die persoon de wereld te ervaren. De Amerikaan Charles is de eerste persoon die zich daarvoor beschikbaar heeft gesteld. Zijn belevenissen en die van een zijn trouwste Japanse volgers worden in dit verhaal beschreven waarbij onder andere vanzelf onderwerpen als privacy, verslaving en identiteit aan bod komen.
Deze novelette leest als een trein en ik zie nu dat het drie Chinese science fiction prijzen heeft gewonnen. In mijn ogen dus terecht maar lees het zelf om te oordelen.
Wanneer ik een van verhalen in dit tijdschrift begin te lezen, kijk ik wel aandachtig naar de titel maar veel minder scherp naar wie de auteur is. Dat doe ik pas wanneer het verhaal uit is. In de e-reader versie van dit tijdschrift staat aan het einde nog wat meer informatie over de auteur zoals wat degene nog meer geschreven heeft en eventuele prijzen die gewonnen zijn.
The True Vintage of Erzuine Thale voelde bij het lezen gelijk aan als dat het door een ervaren schrijver geschreven was. Elke woord in dit fantasyverhaal zit als gegoten. En al vond ik de inhoud nog niet eens zo origineel of opmerkelijk, door het taalgebruik was het toch een aangenaam verpozen. Het was dan ook een aangename verrassing op het eind te bemerken dat het geschreven is door niemand minder dan Robert Silverberg.
Eenzelfde soort verrassing is het laatste verhaal van dit nummer. Old Paint is een aards science fiction verhaal met zelfsturende auto's die door een computervirus hun eigen weg gaan zoeken. Het verhaal is geschreven vanuit een volwassene die zich herinnert hoe zij het als kind heeft beleefd toen hun eigen auto er in die tijd vandoor ging. De auteursnaam bij dit verhaal is Megan Lindholm. Daarbij ging mij pas een lichtje op nadat ik las dat zij inhuist bij Robin Hobb. Van deze fantasyauteur ben ik lang fan geweest en heb nooit geweten dat zij ook zulke sterke science fiction kan schrijven. Leuke ontdekking.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten