Clarkesworld Magazine 140, May 2018

Voor derde achtereenvolgende keer op de voorkant van Clarkesworld Magazine een illustratie van de hand van Nederlander Arthur Haas. En verder in dit mei-nummer zes korte verhalen en vier non-fictie artikelen.

En het eerste verhaal is van de Nederlandse Bo Balder. In het tijdschrift wordt zij omschreven als de eerste Nederlandse auteur die in Clarkesworld Magazine heeft gepubliceerd. Nu denk ik dat er bijzonder weinig andere Nederlandse auteurs bestaan die voor dit tijdschrift in aanmerking komen en ergens vind ik dat best wel jammer. Hoe komt het dat Nederlandse schrijvers dit genre niet massaal hebben omarmd? Daarom ben ik wel blij met Bo Balder en bijvoorbeeld ook Johan Klein Haneveld die dit wel doen. En dan vind ik het helemaal niet zo'n punt dat het niet gelijk van topkwaliteit is.

Not Now gaf mij als lezer een ongemakkelijk gevoel. Het verhaal speelt zich af in een wereld waarin robots in het kwade daglicht staan en mensen die als pro-ro worden gezien uit de gemeenschap worden gebannen. Het blindelings uitsluiten van mensen is angstaanjagend actueel en een kenmerk van de mensheid dat al veel leed heeft veroorzaakt. Scherp gevangen in dit verhaal door Chelsea Muzar.

Farewell, Doraemon geschreven door A Que en vertaald door Emily Jin en Ken Liu is weer een kristalhelder Chinees verhaal. Ik krijg steeds meer het gevoel dat de Chinese verhaalstijl er een is van nuchterheid en duidelijkheid. Eens opletten in de toekomst of dat gevoel bevestigd blijft worden.

Dit verhaal is bijzonder lang voor een kort verhaal, wel vijftig bladzijden lang. En ook duurt het bijzonder lang voordat er science fiction elementen in voorkomen. Tijdens het lezen is het duidelijk dat alles verteld wordt om uiteindelijk een punt te maken en dat maakt ook dat het makkelijk is om te blijven lezen. Uiteindelijk voelde het geheel als een sprookje en eentje die ook wel Westers had kunnen zijn. Intrigerend wel.

Als laatste wil ik nog iets kwijt over Michael F. Flynn zijn In Panic Town, on the Backward Moon. Dit verhaal heeft alles weg van een western op Mars vermengd met een whodunnit. Het vermengen van genres vind ik wel verfrissend. Want waarom je als schrijver bij een bepaald genre houden? Genres zijn ook alleen maar ontstaan om ergens een naam aan te kunnen geven. Dus ja, leuk om op Mars eens wat anders mee te maken dan het standaard worstelen met de elementen van deze planeet.