Een Gedicht is ook maar een Ding - Lidewijde Paris

Wat een heerlijk boek over gedichten. De ondertitel Een eigenzinnige speurtocht door de Nederlandse poëzie beschrijft wat mij betreft precies wat dit boek is. Bij het lezen voelt het alsof Lidewijde Paris tegenover me aan de theetafel zit en zij ongedwongen zit te kletsen over het onderwerp wat haar aan het hart gaat, de poëzie.

Al vele malen heb ik in mijn leven geprobeerd om gedichten te lezen maar dan zette zich dat nooit zo door. Boeken over gedichten zoals deze en die van Ellen Deckwitz Olijven moet je leren lezen, prikkelen mij wel heel erg om toch weer een dichtbundel open te gaan slaan. Het grootste obstakel is dat ik bij gedichten bijna altijd het idee heb dat ik mis waar het nu echt over gaat. Lidewijde Paris erkent in dit boek ook dat dit is waar mensen op afhaken. Vervolgens komt ze met het ontleden van een gedicht wat mij al bijna boven de pet gaat en was ik bijna afgehaakt. Ze roept gelijk dat dit het moeilijkste is van dit hele boek. Gelukkig ben ik door gaan lezen want het was waar.

Erg leuk van dit boek vind ik dat de hoofdstukken beginnen en eindigen met een gedicht en er tussendoor ook nog gedichten worden aangehaald of fragmenten daaruit. Vervolgens wordt daar dan heel gezellig over gebabbeld. Voor mij precies de juiste toon om het bijna altijd te kunnen volgen en meer in de gedichten te kunnen worden gezogen. Ik heb het idee nu meer de ervaring te hebben wat een gedicht met je kan doen, hoe het op je in kan werken en hoe het verandert als je er op verschillende manieren naar kijkt.

Toch vrees ik dat ik nooit een grote gedichtenlezer zal worden. Ik wil graag iets ervaren zonder het met mijn hoofd te hoeven te analyseren, precies zoals met muziek en abstracte kunst. Ik hoef daar geen teksten met uitleg bij, liever niet zelfs. Maar soms vind ik het wel leuk om net even wat meer te weten. En zo is het met dit boek, het heeft me net even iets mee gegeven.