Expeditie Land Art - Sandra Smallenburg

Na het zien van de expositie Expeditie Land Art in Kunsthal KAdE in Amersfoort, kocht ik gelijk dit boek. Hierin staan veel kunstwerken die ook op deze tentoonstelling te zien waren. In zo verre je dat van land art kunt zeggen natuurlijk want deze kunst is nou bij uitstek kunst om te ervaren in het landschap zelf.

De ondertitel "Landschapskunst in Amerika, Groot-Brittannië en Nederland"  beschrijft precies wat er in dit boek staat.
De hoofdstukken maken de indeling woestijn, bliksem, vulkaan, de kunst van het wandelen, polder, tuin en bos.
De avonturen van pioniers Robert Smithson, Nancy Holt en Michael Heizer worden levendig beschreven zonder dat het overdreven wordt of dat er met onnodig ingewikkelde kunsttermen wordt geschermd. En dat vind ik dan ook de grote kracht van Sandra Smallenburg. Zij schrijft zoals zij zelf de kunstwerken beleefd heeft, precies zoals landschapskunst in mijn ogen bedoeld is.

Extra interessant vond ik het hoofdstuk over de landschapskunst in Nederland.
Dit jaar heb ik zelf in Nederland rondgereisd om deze werken te zien en is mijn hart door landschapskunst gestolen. Door nu daar nog iets meer achtergrondinformatie over te krijgen, maakt het die ervaring nog wat rijker.

Bij het bladeren ruik je de vele grote kleurenfoto's waarop de kunstwerken staan afgebeeld. Zowel foto's van jaren geleden als foto's van nu laten zien wat er met landschapskunst in de loop der tijd kan gebeuren. Landschapskunst wordt weliswaar door de mens gemaakt maar de tijd bepaald daarna verder wat er mee gebeurt.

Een zeer informatief boek over wie meer over landschapskunst te weten wil komen en wanneer je die kennis al hebt dan zijn de foto's een goeie herinnering aan al dit geweldigs.

11the Annual Edition The Year's Best S-f - edited bij Judith Merril

Typisch zo'n boek dat ik voor een paar euro gevonden heb op de Deventer Boekenmarkt waarbij ik dacht dat het leuke manier was om nog wat meer kennis te maken met korte science fiction verhalen geschreven in de jaren zestig. De namen van de schrijvers zijn indrukwekkend, van Arthur C. Clarke tot Isaac Asimov en van J.G. Ballard tot Roald Dahl.  Ik heb niet paraat of zij in deze tijd allemaal al grote namen waren dus wellicht heb ik het wel met andere ogen gelezen dat de lezers van destijds.

Nu ik het afgelopen jaar meer korte verhalen aan het lezen ben, valt me op hoe snel een deel van die verhalen vervluchtigen. Nog maar net gelezen en ik weet al niet meer waar het over ging. Terwijl andere verhalen ik maanden later alleen de titel maar zie en nog heel goed weet waar het over ging. Deze laatste verhalen bestempel ik dan als van hoge kwaliteit. Dit is niet altijd helemaal eerlijk omdat het ook aan mijn concentratievermogen van dat moment kan liggen maar allah.
In deze verzameling van 36 verhalen is er slechts een enkeling die aan mijn persoonlijke criteria van blijvend in mijn geheugen voldoen. Dat is een relatief lage score voor en boek dat pretendeert het beste aan science fiction verhalen voor dat jaar in zich te bergen.

Voor het tijdsbeeld is het dan wel weer een lezenswaardig boek. Opvallend zijn de vele verhalen die een metafoor zijn voor oorlogvoeren, verhalen geïnspireerd door de heersende Vietnamoorlog. En het was nog voor de maanlanding wat merkbaar is aan bepaalde opmerkingen over ruimtevaart en de planeten.

De editor Judith Merril heeft alle verhalen met haar persoonlijke commentaar aan elkaar geschreven. In het begin vond ik dat nog wel aardig om te lezen maar naar verloop van tijd kwam het meer over als overbodige informatie waar ik niet op zat te wachten.

Als je op zoek ben naar goeie science fiction verhalen dan is dit geen aanrader.

Ype + Willem Vol. 4: Koek en Ei - Ype Driessen

Het vierde boekje met autobiografische fotostrips van Ype Driessen staat wederom vol met humoristische dagelijkse situaties in het leven van Ype en Willem.

In meestal vier plaatjes wordt het verhaal verteld door middel van foto's en tekstballonnetjes. Heel soms komt daar nog een tekening bij maar voor mij zijn dat de mindere strips qua verhaal en hoe het eruit ziet.

Het sterkste vind ik de avonturen die Ype en Willem in New York en andere vakanties beleven. Daarbij zijn de telefoontjes van de ouders met vragen over de computer de kersen op de taart.



De herkenbaarheid maakte dat ik toch nog een stripje las en nog eentje. Het is moeilijk om lang over dit soort boekjes te doen. De stripjes zijn makkelijk te lezen en zorgen bijna altijd voor een glimlach. Dat is moeilijk te weerstaan.

Het volgende deeltje heb ik dan ook in de bestelling.

#50books - 2015.45 Genremoe

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de vijfenveertigste vraag is:

Wat denk jij, wordt het tijd dat de grens tussen literatuur en genre-lectuur eindelijk eens geslecht wordt? Of zijn het twee onverenigbare werelden die op z’n best af en toe leentjebuur bij elkaar kunnen spelen?

Als ik heel eerlijk ben dan geef ik toe dat ik bij deze vraag een zucht in mijzelf hoorde. Een genrevraag, zucht.
Al kan het indelen in genres best wel eens handig zijn maar meer dan een richtlijn hoeft het niet te zijn. Net zoals wij mens en dier van elkaar onderscheiden. Maar zodra er meer en meer aan het individu wordt toegekend, hoe meer niet meer het individu gezien wordt maar alleen de toekenning van die indeling.
Daarnaast leidt wat mij betreft de discussie over alles wat genregerelateerd is alleen maar af van dat wat wél boeiend is en ertoe doet, namelijk het boek zelf.
Dus bij deze wil ik graag het hokjesdenken ontmoedigen en alles wat door genre indelingen beperkt in plaats van verrijkt gelijk de nek omdraaien.
Laten we lekker een boek gaan lezen.

De stad van Axen - Ferdinadn Cuvelier

Dit is een van de boeken uit mijn ouderlijk huis dat mij tijdens mijn jeugd vanuit de boekenkast stond aan te staren en me probeerde te verleiden om te gaan lezen. De titel in zwarte dikke letters zonder hoofdletters op de zijkant en dan het plaatje op de voorkant met die enorme krullende golf waarop een stad balanceert, waren enorm aantrekkelijk. Door deze uiterlijke kenmerken was ik er van overtuigd geraakt dat het een science fiction boek van mijn vader moest zijn. Maar toen ik het een paar jaar geleden erfde, zag ik voorin de naam van mijn moeder staan. Verrast dat zij science fiction zou hebben gelezen, begon ik aan dit boek.

Al lezende werd het me snel duidelijk dat dit een heel ander genre boek was. Wat blijkt, dit boek is geschreven door een psycholoog die in een fictief verhaal zijn theorie heeft uitgewerkt over hoe mensen elkaar beïnvloeden door hoe ze met elkaar omgaan. De hoofdpersoon komt in een stad dat op een eiland is gebouwd en wordt daar de levensfilosofie van de bewoners bijgebracht. De stad is opgedeeld in zes wijken die ieder voor een van die gedragingen staat. De hoofdpersoon bezoekt al deze wijken en zo wordt over al die zes gedragingen verteld.

Het komt op mij over als een typisch jaren zeventig boek. Übergeitenwollensok door met name de spelling met overal een k in plaats van een c en specifiek door woorden zoals teorie, myte en filozofie. En daarnaast de bijna kinderlijke manier om een theorie te vertellen aan de hand van een metaforische stad. Alsof het leven op die manier te vangen is.
Mijn allergie voor de mensheid op deze versimpelde manier in modellen te gieten, werd weer eens hevig aangesproken.

Laat ik dan ook maar snel vergeten wat er in het boek staat en mijn aangename kinderherinnering aan het boek in de kast op de gang in mijn ouderlijk huis er voor schuiven.

#50books - 2015.44 Strips, graphic novels, cartoons, manga, ja!

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de vierenveertigste vraag is:

Was jij vroeger ook verzot op stripverhalen, en lees je ze tegenwoordig nog steeds?

Nou en of! Het begon met een abonnement op de Donald Duck terwijl mijn broer de Eppo had. Toen hij over ging naar de Kijk, nam ik de Eppo (Wordt Vervolgd, Sjors & Sjimmie of hoe het allemaal wel niet geheten heeft). Via de Eppo heb ik heel wat strips leren kennen zoals Storm, Agent 327 en Franka. Het was in de tijd dat ik op kamers ging dat mijn moeder dacht dat ik wel niet meer geïnteresseerd zou zijn in zo'n stripblaadje en zegde, zonder het te vragen, het abonnement op. Ik was in alle staten maar had ook niet het geld om zelf een abonnement te betalen. Dat was het einde van mijn lijntje met de hedendaagse Nederlandse strips.




Mijn interesse ontwikkelde zich in de richting van science fiction en fantasy. Hierdoor leerde ik gelijkgestemden kennen via internet. En zij brachten mij in aanraking met het fenomeen Sandman van Neil Gaiman, een graphic novel reeks van ongekende literaire kwaliteit en tekeningen. Het duurde nog wel heel wat jaren voordat ik deze boeken aan kon schaffen maar daarna was mijn belangstelling wel zo opgelaaid dat ik via internet op nieuwe titels en schrijvers/tekenaars kwam die mij veel plezier hebben gebracht. Zoals de serie Lock & Key, The House of Mystery en Unwritten. Allemaal series waarover ik in dit boekenblog ook wel geschreven heb.

Maar naast al dit Angelsaksisch geweld, ben ik de laatste jaren ook veel meer Nederlandstalige strips gaan lezen. Zoals de autobiografische strips zoals die van Barbara Stok, Floor de Goede en Ype Driessen (fotostrips). En wat te denken van de bijzondere aquarelle techniek van Brecht Evens waarbij de dialogen zo van de straat geplukt zijn.

Er zijn nog vele andere ontdekkingen die ik hier kan beschrijven maar ik houd het nog bij eentje. Peter Pontiac, de striptekenaar die niet thuishoorde in zo'n net blaadje als de Eppo waardoor ik deze in mijn jeugd totaal gemist heb. Zijn allerlaatste boek Styx staat al op mijn plankje te-lezen-boeken te prijken. Hierin heeft hij zijn strijd met de dood beschreven waarin duidelijk is dat de dood zal winnen. Wat dan ook tijdens het schrijven van dit boek gebeurd is. Ik ben heel benieuwd hoe dit vorm gekregen heeft.

Op stripgebied zijn er nog steeds nieuwe ontwikkelingen en juweeltjes die op blijven poppen. Een vorm van boeken die ik dan ook altijd zal blijven lezen.

Claymore Vol 27 Silver-Eyed Warriors - Norihiro Yagi

En dat is hem dan. Het allerlaatste deel van de hele reeks Claymore met een einde van het verhaal dat niet verrast maar wel bevredigt.

Terugkijkend op al die jaren dat ik deze serie heb gevolgd, moet ik wel concluderen dat als ik dit van de te voren geweten had, ik deze serie op papier zeker niet helemaal gevolgd had. De boeken zijn ook op het net te lezen. Dat zou ik liever gedaan hebben. Het hoort ook meer op het net thuis in mijn beleving omdat het voor het vluchtige lezen heel erg geschikt is. Er is nog een tijdje dat ik dacht dat het wat meer verhaal zou krijgen maar deze bleef toch wat achter.  En al lees ik dat de tekeningen met de tijd beter werden, heb ik dat zelf niet zo specifiek ervaren.

Voor mij was deze serie een van de eerste kennismakingen met manga en daarom ben ik het ook trouw blijven volgen. Dat er in manga ook veel kwaliteitsverschillen zijn, kom ik dan nu ook achter. Niet dat het zo slecht was maar in de loop der jaren was er te weinig ontwikkeling om zoveel deeltjes te rechtvaardigen.
Het goeie is wel dat het een duidelijk afgerond einde heeft gekregen.