Mijn Strijd, de zesdelige autobiografie van Karl Ove Knausgård waarvan Vader het eerste deel is. Voor mensen die wel eens een winkel bezoeken waar boeken worden verkocht, is het onmogelijk onwetend te zijn gebleven over deze Noorse hit. Nu word ik meestal niet onmiddellijk zo aangetrokken tot iets wat heel populair is maar op een of andere manier hadden deze pillen (ze zijn alle flink lijvig) een enorme aantrekkingskracht. Het was dat ze lang een harde kaft bleven houden dat ik pas nu de pocketvorm met slappe kaft is uitgekomen aan het eerste deel begonnen ben. Best wel een beetje eng omdat hoge verwachtingen vaak op een teleurstelling uitkomen.
Maar met dit boek was het al snel enorm genieten. Niet in de laatste plaats door de uitstekende vertaling door Marianne Molenaar waardoor het boek net zo goed van Nederlandse hand zou kunnen zijn. Wat mij meteen doet denken aan dat het verraad dat het zich in Noorwegen afspeelt, de straat- en plaastnamen zijn die Noors klinken en het schoolsysteem iets anders in elkaar steekt dan bij ons maar dat het verder helemaal Hollands had kunnen zijn.
De schrijver is op een paar maanden na net zo oud als ik en het verraste mij dan ook dat dezelfde alternatieve bands en films werden genoemd als waar ik mee ben opgegroeid. Ik had er geen idee van dat onze culturen zo op elkaar lijken.
Het boek bestaat uit twee delen. In het eerste wordt vooral ingezoemd op de kinderjaren van de hoofdpersoon waarin de vader als hij niet op voorgrond aanwezig is dat toch zeker wel op de achtergrond is. In het tweede deel is de vader net overleden en worden aan de hand van de zaken die voor de uitvaart geregeld moeten worden, herinneringen aan papa opgehaald.
Onderwerpen die wellicht niet origineel of spannend zijn maar door de manier van vertellen diep invoelbaar. Het knappe vind ik vooral dat de hoofdpersoon helemaal geen aardige jongen is. Er was zelfs een moment dat ik een hekel aan hem had door hoe hij zich in de wereld bewoog en wat hij als waarden had gesteld. En toch ging dit later weer over zonder hem nu opeens heel sympathiek te vinden. En dat is denk ik de charme van dit boek. Er wordt niets mooier of lelijker gemaakt dan het is, het is zoals het is en verder niets. Wat je er mee doet, is verder je eigen zaak.
Ik ga in ieder geval beginnen in deel 2 van Mijn Strijd: Liefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten