Ik denk dat ik begin twintig was dat ik Narziss en Goldmund van Hermann Hesse en De Pest van Albert Camus las. Vele jaren stonden deze boeken in mijn geheugen gegrift als enorm stinkend en vooral verstikkend. In 2015 vroeg ik me af hoe ik De Pest ging ervaren als ik het boek zo veel jaren later ging herlezen. Tot mijn verbazing had ik het boek niet in huis en heb een exemplaar met uitgavejaar 1963 op de Deventer boekenmarkt op de kop getikt. Vervolgens belandde het boek op mijn nog-te-lezen-boekenplankje en kwam daar voorlopig niet meer af.
Vorig jaar kwam De Pest door de pandemie opnieuw in de belangstelling van het grotere publiek. Ik koesterde mijn exemplaar maar kwam er niet toe om er ook daadwerkelijk aan te beginnen. Het voelde ook onaangenaam om over een epidemie te lezen terwijl ik amper zelf wist in wat voor wereld ik aan het leven was. Nu het lijkt dat de wereld beter bestand raakt tegen de pandemie en de grootste onzekerheid hierover achter de rug lijkt te zijn, was ik toch wel weer nieuwsgierig naar De Pest. Zou het bij herlezen weer net zo aanvoelen als destijds en kon ik er iets in herkennen in wat wij nu meemaken?
Het eerste dat me opviel was dat ik gelijk gegrepen werd door het verhaal van de uitbrekende pest in een stadje in Algiers. Iets in de manier van schrijven, maakte dat het onmiddellijk aanvoelde als dat dit een heel goed boek is. Het is nog wel een vertaling uit het Frans en de zinnen zijn ook niet al te gemakkelijk. Toch voelt het voor mij heel natuurlijk aan.
Alhoewel de pest veel bedreigender is dan onze huidige pandemie, de mensen stierven na besmetting binnen 48 uur, voelde het niet zo beklemmend als ik het me kon herinneren. Het zou me niet verbazen dat mijn hedendaagse ervaring maakt dat ik er niet meer zo heel diep van onder de indruk ben. Ook de stank van de pestbuilen en het verstikkende van de longpest kwamen lang niet meer zo hard binnen.
Ondanks dat blijf ik het wel een schitterend boek vinden omdat het haarfijn gedachten en gedragingen van mensen laat zien in een situatie als deze. Een stad wordt gesloten om de rest van de wereld veilig te houden. De mensen in de stad zijn op zichzelf aangewezen en proberen te overleven. Geen vals sentiment, geen ongeloofwaardige helden maar puur menselijk worstelen, ieder op zijn eigen manier. En wat dat betreft zijn er best wat overeenkomsten met onze huidige pandemie te vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten