Afhankelijkheid - Tove Ditlevsen

Dit boek is het derde deel van de Kopenhagen trilogie en alhoewel ik de eerste twee delen oké vond, was het dit laatste deel waardoor ik plotseling echt gegrepen werd. In de eerste twee delen dacht ik dat het missen van empathie voor andere mensen de gebeurtenissen afstandelijk maakte waardoor ik me als lezer ook op afstand gezet voelde worden. In dit laatste deel ontbreekt deze empathie eveneens maar voelde ik me veel meer in Tove haar leven gezogen worden.

Een leven waarin haar keuzes voor echtgenoten meer gestuurd wordt door uit haar huidige situatie te willen ontsnappen dan door romantische liefde. Nu speelt dit zich af in de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw en zal de positie van de vrouw anders zijn geweest dan heden ten dagen waardoor dit soort keuzes in een ander daglicht komt te staan. Zoals Tove schrijft, lijkt zij een vrouw die prima op haar eigen benen kan staan maar ik zat me af te vragen of ze die mannen ook niet om een andere reden nodig heeft gehad dan alleen het maatschappelijke.  

Op het moment dat haar derde echtgenoot haar een hallucinerende drug inspuit, is zij eigenlijk voor de rest van haar leven verloren. Zij is gelijk verslaafd. Als zelf sterk verslavingsgevoelig persoon herkende ik gelijk haar handelen en gedachten. Al miste ik wel heel lang de onderkenning van wat er met haarzelf aan de hand was en is het dat ze er dood aan ging maar anders was er voor haar weinig reden om met deze verslaving te stoppen. Andere mensen om haar heen en zelfs haar kinderen, waren geen enkele motivatie om iets aan deze verslaving te doen.

En dat is precies wat zo sterk is aan dit boek, Tove schildert zichzelf nergens beter af dan ze is. Zij laat haar leven in al zijn rauwheid zien en dat is vaak genoeg behoorlijk pijnlijk zonder uitzicht op betere tijden. Daarnaast is er geen enkel oordeel te bespeuren, het is wat het is en als lezer kun je er mee doen wat je zelf wil. Heerlijk.