Stad van Klei - Milan Hulsing

De Nederlander Milan Hulsing heeft van het Arabische boek met deze titel door Mohamed El Bisatie een graphic novel gemaakt. Het verhaalt over een ambtenaar in Egypte die een stadje bedenkt waarvan hij de salarissen van de politieagenten kan innen. Dit idee alleen al is de moeite waard om over te lezen. Maar het gaat verder en de ambtenaar raakt langzaam maar zeker de grip kwijt op dat wat de werkelijkheid is en wat hij verzonnen heeft.

Alles wordt uitgedrukt in bruin-, geel-, kaki- en beigeachtige kleuren. Geen zwarte omlijningen maar slechts kleurenvlakken zoals je krijgt met ecoline of aquarel. De kleuren en afbeeldingen van de drukke stad geeft een broeierige sfeer, eentje waarbij de spanning steeds hoger oploopt.

Voor mijn westerse ogen spannend om een kijkje te kunnen nemen in deze onbekende wereld. De mensen zien er net wat anders uit qua gezichtskarakteristieken, de kleding is net wat anders en ook de straattaferelen laten tussen de auto's bijvoorbeeld ook opeens een ezel zien.

Het verhaal wordt duidelijk aan de hand van de daden van de hoofdpersoon. Zo word je als lezer meegezogen in de beleving van de ambtenaar en kun je bijna geen buitenstaander meer blijven.
Mooi.

#50books - 2015.24 Series

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de vierentwintigste vraag is:

Welk boek mag volgens jou niet ontbreken op de #50books zomerleeslijst 2015?

Zomer doet denken aan een heleboel vrije tijd waarin er voldoende gelegenheid is om eens ergens volledig in op te gaan. Dus geen hap-snap korte verhalen of een pocket hier en daar maar tijd om weer eens een hele serie van voor tot achter te lezen.

Nu heb ik vorig jaar de graphic novels Sandman door Neil Gaiman herlezen die wederom adembenemend goed bleken te zijn.
Dan zou nu de serie Locke & Key van Joe Hill en Gabriel Rodriguez aan de beurt kunnen zijn. Een spannende horror graphic novel vol waanzinnige ideeën en met tekeningen waar het de moeite waard is om nog wat langer naar te kijken. 

 

Of House of Mystery van Mathhew Sturges en Luca Rossi, lekker acht delen achter elkaar weglezen en steeds opnieuw weer verrast worden door de nieuwe verhalen die de verschillende gasten vertellen in het mysterieuze huis.

Wat ook nog een goed idee is, is om de hele Fables-reeks van Bill Willingham en Mark Buckingham te herlezen zodat als het allerlaatste deel, nummer 22, in augustus uitkomt het een waardige afsluiting krijgt. Ja, als ik er maar een mag kiezen dan zou dit hem worden.

1q84 - Haruki Murakami

Mijn eerste Murakami, de schrijver die van alle kanten zo geprezen wordt. Samen met dat hij uit Japan komt en me die cultuur altijd wel gefascineerd heeft, kon ik de drie boeken in een voor een klein prijsje niet laten liggen. Wel een beetje spijt dat ik deze uitgave gekocht heb want de dikte van het boek maakte het lezen er niet gemakkelijker op.

Het eerste hoofdstuk vond ik gelijk een domper. Al is de schrijfstijl lekker vlot, de inhoud deed mij gelijk gemaakt aan. Een scène in een taxi waarbij een muziekstuk op de radio te horen is dat precies zijn hoogtepunten heeft op momenten dat de hoofdpersoon belangrijke beslissingen neemt en is afgelopen als zij de deur van de taxi dichtslaat, zou voor film of televisieserie misschien kunnen werken maar op schrift is het veel te veel bedacht naar mijn smaak.

Ik ben door blijven lezen omdat ik toch wilde weten wat er nu zo boeiend is aan Murakami en ik me niet door een eerste hoofdstuk wilde laten afschrikken.


Meerdere malen bleef ik wat haken bij het voortdurend noemen van westerse artiesten en kunstenaar waarbij ik me afvroeg of de vertaler hiervoor gekozen had of dat dit er oorspronkelijk ook gestaan heeft. Maar een enkele keer wordt er een Japanse naam genoemd. Het drinken van een kopje chocolademelk van Van Houten cacao, haalde me helemaal uit het verhaal. Samen met het noemen van westerse filosofen ging ik me steeds meer realiseren dat Japan zich ook wel veel meer op het Westen heeft georiënteerd en dat het wel eens zou kunnen kloppen dat al die namen daar ook bekend zijn. Dat idee maakt de wereld tegelijkertijd groter én kleiner. Als Westerling vind ik het alleen jammer om in een Japans boek tegen te komen wat ik toch al ken.

Het verhaal dat uit twee gezichtspunten verteld wordt is enorm uitgebreid en had van mij wel in een derde gekund van wat het nu is geworden. Er zitten ook heel erg veel herhalingen in. De personages overdenken nog wel eens wat ze net gedaan hebben maar omdat dit net ook al verteld is, is het saai om dat zo snel nog eens te lezen. Ook wordt er van alles expliciet uitgelegd waardoor de leeslol wordt weggenomen. Met wat meer subtielere hints was het kwartje ook wel gevallen en was het leuker geweest.

Wanneer dit zijn gebruikelijke schrijfstijl mocht zijn dan vrees ik dat dit ook gelijk het laatste boek is dat ik van hem heb gelezen. Het idee van het verhaal is op zich wel interessant en leuk gevonden maar de uitwerking verpest een boel.

Fables Vol. 21: Happily Ever After - Bill Willingham, Matthew Sturges & Mark Buckingham

Het einde van deze fabuleuze serie nadert en dit deel wint daar geen doekjes om. Met een titel als Happily Ever After en bijna elk hoofdstuk eindigend met een paar bladzijden waarop het laatste verhaal van een van de fabels te zien is, weet je als lezer dat er geen houwen meer aan is.

Maar de serie zal niet eindigen voordat de verhaallijn die alweer enige delen geleden is ingezet, wordt afgemaakt. Hierbij verliezen enkele geliefde personages het leven, alhoewel je bij Fables nooit weet of een karakter nog eens terugkeert in een andere vorm dan we gewend zijn. Door 'het laatste verhaal van ...' weet je dat bepaalde fabels het zeker wel overleven maar dat kan de pret niet drukken. Spanning genoeg.

Want in dit deel wordt onthuld hoe het komt dat Snow White and Rose Red elkaar zo naar het leven staan, ook al willen ze wel vredelievende zusjes zijn. De bloedlust springt van de laatste pagina's dus dat gaat nog wat worden in het aller- allerlaaste deel 22.

Clarkesworld Magazine - Issue 105 June

In dit nummer van Clarkesworld zes science fantasy verhalen en vier non-fictie stukken.

Eerlijk gezegd was ik niet zo onder de indruk van de fictie dit keer. Hopelijk dat het niet aan gewenning ligt. Neil Clarke schrijft toch zelf in zijn artikel Editor's Desk: Once Again Down the Rabbit Hole dat hij juist altijd op zoek is naar het verrassende in een verhaal. En ook al mocht het nog zo ongelooflijk goed geschreven zijn en is het idee prima, zodra het op het oude vertrouwde lijkt, wil hij het in zijn tijdschrift niet publiceren. Dat is ook waar ik in eerste instantie voor gevallen ben om me hierop te abonneren. Dus laat ik er maar vanuit gaan dat het dit keer net verhalen waren die mij persoonlijk niet zo konden verrassen. De volgende keer beter.

Maar er was één verhaal dat toch zeker wel een behoorlijke indruk heeft achtergelaten. En dat is The Hole in the Hole geschreven door Terry Bisson. Het begint allemaal zo alledaags met een man die op zoek gaat naar reserveonderdelen voor zijn oude Volvo. De beschrijving van zijn zoektocht is als uit het leven gegrepen met de stugheid van garagehouders en het uiteindelijk doorverwezen worden naar een wat later blijkt geheimzinnige plek in een achterbuurt. Hoe maf het ook wordt, de toon blijft die van het alledaagse en de reacties van de Volvo-bezitter als die van je eigen buurman. Wat hij uiteindelijk vindt en hoe is te verrassend om hier te verklappen. Ik zou zeggen, gun je zelf een fijn verhaal en klik op de link.

#50books - 2015.23 Stoel, tafel en bed

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de drieëntwintigste vraag is:

Als je mag kiezen, met welke auteur zou jij dan een week op een onbewoond eiland willen doorbrengen?

Als ik al ergens met een van mijn favoriete schrijvers terecht zou komen waar we geen kant op kunnen, dan zou ik veel te verlegen zijn om met zo iemand te gaan zitten converseren. En eerlijk gezegd ben ik bijna altijd meer geïnteresseerd naar wat iemand creëert dan de persoon die daar achter steekt. Dat laatste lijkt mij privé waar ik verder niets mee te maken heb.

Dus als ik met die schrijver op dat eiland ben aangespoeld en we met de laatste stroom van onze mobieltjes hebben vernomen dat het wel een week duurt voor we gered gaan worden, dan zou ik het liefst willen dat deze schrijver de gelegenheid gebruikt om een nieuw kunststukje gaat fabriceren.
Dan wil ik wel de taak op me nemen om voor een slaapplaats en voedsel te zorgen.

O ja, de vraag is met welke schrijver ik dit avontuur dan zou willen meemaken. Ik heb wel weer heel veel zin in iets nieuws van Alan Moore dus doe die maar.

#50books - 2015.22 Herbeleven

In deze derde jaargang van #50books is het de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel die de vragen stelt.

En de tweeëntwintigste vraag is:

Heb jij onlangs een boek gelezen waarvan je zeker weet dat het je nog lange tijd zal bijblijven?

Al bladerend door de boeken die ik dit jaar heb gelezen, moet ik helaas constateren dat het antwoord wat betreft onlangs nee is. Maar dat wil niet zeggen dat ik het verschijnsel niet ken.

Sterker is het met films en televisieseries. Zo heel onverwachts dat er een beeld op mijn netvlies komt van wat ik enkele dagen daarvoor gezien heb of een bepaalde sfeer die bezit van me neemt en dan uit een film blijkt te komen van soms wel jaren geleden.

Bij het nadenken over deze vraag kwam ik tot het besef dat vooral een aantal graphic novels behoorlijk diepe indrukken hebben achtergelaten. Natuurlijk in de allereerste plaats de serie Sandman van Neil Gaiman en veel verschillende tekenaars. En ook de gouden pen van Alan Moore trekt me regelmatig in de wereld die hij ooit geschapen heeft terwijl ik geen boek in mijn handen heb.
Het lijkt een verlangen te zijn naar het mysterieuze, de harde kant van het bestaan en dan toch ook het diepe verlangen naar de liefde die me steeds weer hier naar af laten dwalen.