Clarkesworld Magazine Issue 157 October 2019

In dit 157ste nummer wordt de 13de verjaardag van Clarkesworld Magazine gevierd met vijf korte verhalen, een novelle en vier non-fictie artikelen waarvan bijdragen komen uit Amerika, Nigeria, China en Korea.

Een indringend thema wordt aangesneden in National Center for the Preservation of Human Dignity geschreven door Youha Nam en vertaald uit het Koreaans door Elisa Sinn en Justin Howe. Het verhaalt over het op een zo menselijk mogelijke manier euthanasieëren van mensen die niets meer aan de maatschappij hebben toe te voegen door hun leeftijd. In het verhaal volg je iemand die dit overkomt met alle emoties die daarbij komen kijken. Tijdens het lezen vroeg ik me steeds af waar menselijke waardigheid zijn grens heeft bereikt. Mooi gedaan.

Het Chinese verhaal Song Xiuyun geschreven door A Que en vertaald door Emily Jin, deed me erg denken aan de prettige eenvoud van Asimov. De toekomstige wereld wordt geschetst door de simpele setting waarbij een moeder en zoon gebruik maken van een taxi waarvan de chauffeur thuis liggend op de bank met haar hersenen de wagen bestuurd. Langzaam ontrolt zich de geschiedenis van deze moeder en zoon in een wereld vol robots die alles voor de mensen doen. Het plot zag ik van mijlen ver aankomen en toch was dat niet storend. Soms is juist eenvoud wat een verhaal aangenaam maakt.

De novelle How Alike Are We is geschreven door de Koreaan Bo-young Kim en vertaald door Jihyun Park en Gord Sellar. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van een crisis management KI die zich in een menselijk lichaam heeft laten transporteren maar door verlies van het korte termijn geheugen, niet meer weet waarom. Langzaam, beetje bij beetje wordt onthuld hoe het zover heeft kunnen komen. De richting die het uiteindelijk nam, vond ik bijzonder verrassend omdat ik helemaal niet in die richting had gedacht. Hier kan ik niet verder op ingaan omdat ik niet wil spoileren maar het interessante is dat ik er nog niet uit ben wat dat over mij zegt dat ik daar een blinde vlek lijk te hebben.

Het dorpje dat ging vliegen - Christin & Bilal

Een vriendin leende mij dit stripboek uit waardoor ik voor het eerst heb kennis gemaakt met Pierre Christin en Enki Bilal. En ik ben diep, diep onder de indruk.

Als kind ben ik vele jaren lid geweest van Eppo en zijn opvolgers waardoor ik allerlei Europese strips leerde kennen. Vervolgens heb ik jaren zonder strips geleefd tot ik de Engelstalige graphic novels leerde kennen en ook wat Japanse manga heb leren waarderen. Met het Nederlandstalige stripblad Stripglossy en Zone 5300 ben ik weer wat meer terug bij strips in de eigen taal. En nu dus de Franstalige (die ik wel in het Nederlands lees omdat ik het Frans niet machtig ben) strip.

De tekenstijl van Enki Bilal lijkt op het eerste gezicht misschien niet zo bijzonder. Maar toen ik beter ging kijken werd ik getroffen door die enkele inktlijnen die hij neerzet met wat kleur er achter en voilá daar staat een plaatje waar het leven vanaf spat. Ik heb nog een aantal andere stripboeken van hem te leen en ik ben benieuwd of hij nog meer stijlen in huis heeft.

Het verhaal geschreven door Pierre Christin is wonderbaarlijk. De titel verklapt dit enigszins. Het is echter absoluut niet liefelijk maar eerder grimmig waarbij er ook nog humor in verwerkt is. Geen striphumor maar humor uit het echte leven, humor door hoe mensen met elkaar omgaan en dit vertedert.
Het verhaal is ook maatschappijkritisch en alhoewel het oorspronkelijk uit de jaren zeventig komt, is er niet eens zo heel veel veranderd als het om milieu en machtsvertoon gaat.

De combinatie van het verhaal dat op verschillende lagen gelezen kan worden met de intrigerende tekeningen maken dit voor mij de stripontdekking van dit jaar (ook al is het dan van veertig jaar geleden).

Een tafel vol vlinders - Tim Krabbé

Bij het voor de zoveelste keer vullen van een van de straatbiebjes dacht ik dat het misschien wel ook zo sociaal was om zelf eens een boek mee terug naar huis te nemen. Daarbij viel mijn oog op Een Tafel Vol Vlinders van Tim Krabbé, een schrijver waar ik nog nooit wat van gelezen had. Het boekje oogde qua formaat als een boekenweekgeschenk en dat was het dan ook geweest in 2009. Op een of andere manier is dit boekje mij destijds ontschoten.

Nu stel ik mijn verwachtingen nooit zo hoog bij een boekenweekgeschenk en ik was dan ook door de eerste helft van dit boekje aangenaam verrast. Een fijne vlotte schrijfstijl waarin de zorgen van een vader voor zijn zoon zijn weergegeven. Het tweede gedeelte waren dagboekaantekeningen van deze zoon en ook deze las ik voor een groot deel met veel plezier. Gebeurtenissen weergegeven door twee verschillend paar ogen vind ik vaak verhelderend en boeiend.

Mijn teleurstelling was dan ook groot om het einde van het verhaal. Daaruit bleek dat alles helemaal gecomponeerd was om op dat punt uit te komen. Ook de delen die bij het lezen nergens mee te maken leken te hebben, vonden nu hun plek. En eerlijk gezegd vind ik dat dan weer helemaal niet boeiend. Het is zo doordacht, zo van uit het hoofd terwijl ik meer geïnteresseerd ben in de ruwe gevoelens van het hart. Misschien wanneer het boek met het einde was begonnen dat het dan wel prima te doen was maar nu voelde ik mij in het ootje genomen.

Dit boek gaat weer terug naar de straatbieb.

Iron Council - China Miéville

China Miéville, een naam die ik al langere tijd ken en niet in de laatste plaats omdat China als voornaam mij altijd even doet fronsen met de vraag of dit werkelijk iemand zijn naam is. Toch had ik in al die tijd nooit wat van hem gelezen. Door een collega die zeer enthousiast over zijn schrijven is en mij dit boek te leen in mijn handen duwde, heb ik dan eindelijk kennis met zijn brein mogen maken. En wat voor een brein.

Na het lezen van de eerste honderd bladzijden had ik geen flauw idee waar dit verhaal heenging. Ook wist ik niet goed wat ik nu allemaal had meegemaakt. Zo veel verschillende wezens waren in korte tijd geïntroduceerd dat ik er helemaal van duizelde. Het universum waarin dit zich allemaal afspeelt doet mij ergens denken aan de science fantasy van mijn geliefde Michael Moorcock en dan in combinatie met de absurditeit van Terry Pratchett zonder dat het humoristisch wordt. Het is het product van een creatieve geest die voortdurend op exploderen staat. Ik weet dan ook zeker dat ik veel van wat er in beschreven staat, gemist heb.

Als lezer is het dan ook noodzakelijk om alles los te laten waarvan je denkt dat het houvast geeft. Ik heb mij op een gegeven moment maar mee laten slepen in de stroom van het verhaal en daarmee werd het een geweldig, interessant, buiten-mijn-eigen-denkvermogen-om verhaal waar ik nog lang beelden van op mijn netvlies zal hebben staan. Juist dit loslaten heeft mij veel leesplezier gegeven en de kans is dan ook groot dat ik in de toekomst nog wel meer van hem wil lezen.

Renger - Nyk de Vries

Omdat ik vorig jaar in Leeuwarden was, leek het me interessant om een boek van een Friese schrijver aan te schaffen. Dat werd dit boek Renger van de voor mij onbekende Nyk de Vries. Een totaal onbekend boek beginnen, voelt heel vrij omdat ik dan nog geen enkele vooroordeel of verwachting heb. Op die manier krijgt een boek alle kans van de wereld. Helaas heeft dit verhaal mij niet werkelijk kunnen grijpen.

Pas nadat ik al over de helft was, zag ik op de achterflap de tekst staan 'David Lynch in de Friese Wouden' als omschrijving van Nyk de Vries. Dat heeft het bij mij niet goed gedaan. Ik ben groot fan van David Lynch en dit boek heeft met zijn werk helemaal niets te maken. Jammer dat een flappentekstschrijver zich zo vergaloppeerd want dit doet juist af aan de eigenheid van deze Friese schrijver. Door de vergelijking wordt Nyk de Vries zijn boek  juist een heel middelmatige weinig origineel werk.

Het beschrijft met veel flashbacks de verhouding tussen de ik-persoon en zijn vader terwijl hij opgroeit en nog thuis woont. Mij blijft het allemaal te oppervlakkig en te voorspelbaar. De gebeurtenissen in het heden waarbij zijn relatie op de klippen loopt, is net zo weinig spannend in mijn beleving. Renger is de naam van een vroegere dorpsgenoot die de ik-persoon nu weer in Amsterdam tegenkomt en waar een mysterie omheen lijkt te worden geweven maar dat blijkt dan meer in het hoofd van de hoofdpersoon te zitten.

Ik denk dat ik weet wat de schrijver heeft willen doen maar in mijn beleving is dat niet goed uit de verf gekomen. Het is allemaal te bedacht en wat dit emotionele onderwerp betreft, de relatie vader-zoon, werkt dat niet.

Zijn ultrakorte, absurde verhalenbundel De dingen gebeuren omdat ze rijmen uit 2011 werd genomineerd voor de J.C. Bloemprijs. Ultrakort klinkt dan wel weer intrigerend maar ik vrees dat de kans dat ik dat boek tegenkom, bijzonder klein is. En ik ben niet geprikkeld genoeg door dit boek om er actief naar op zoek te gaan.

Clarkesworld Magazine Issue 156 September

In dit septembernummer van Clarkesworld Magazine slechts vijf science fiction verhalen en vier non-fictie artikelen waarvan sinds enige tijd er twee interviews met schrijvers zijn. Ook een interessante manier om nieuwe schrijvers te leren kennen.

Weinig verhalen betekent dat ze wat langer zijn maar helaas betekent dat in dit geval zeker niet dat ze beter zijn.

Zo is Dave's Head geschreven door Suzanne Palmer wel een vermakelijk verhaal maar doet het net wat te kinderlijk aan door het hoofd van een dinosaurus dat terug wil naar Disneyland. 

Het Chinese verhaal Amorville geschreven in het Engels door Bella Han laat de wereld zien wanneer alles virtueel is geworden en men naar het echte gaat verlangen wat dan ook weer virtueel wordt ingevuld. De wereld aan de voeten van de commercie. Een harde en wellicht toekomstige werkelijkheid? Soms vraag ik mij af of mijn toekomstbeeld nu wordt beïnvloed door de science fiction die ik lees of dat de science fiction de angsten laat zien die er nu leven. Hoogstwaarschijnlijk is het alle twee.

  

De Canadees M.L. Clark schreef het lange verhaal To Catch All Sorts of Flying Things waar ik veel moeite mee had om door te komen. Het heeft iets van een detective waarbij de moord opgelost gaat worden op het laatste ei van een soort wat dus genocide betekent.  Hierbij komen er zoveel andersoortige wezens voor met uitleg over hoe ze in elkaar steken zowel fysiek als politiek dat het misschien wel meer geschikt zou zijn geweest voor een novelle.

Providence Act 1 - Alan Moore & Jacen Burrows

Alan Moore heeft mij nog nooit teleurgesteld. Het is bijna angstaanjagend wanneer ik een nieuw boek van hem oppak want wie weet is dit het boek dat mijn opperste bewondering voor deze auteur aan gruzelementen gaat helpen. Maar nee. Ook bij deze graphic novel is dat weer niet gebeurd.

Providence speelt zich af in het begin van de twintigste eeuw in wat op Amerika lijkt te zijn. Alle omgang tussen de hoofdpersoon en anderen voelt ongemakkelijk. Het is dan ook gebaseerd op de ideeën van HP Lovecraft. Samen met de kriebel die voortdurend onder je huid kruipt bij het lezen van Alan Moore zijn werk, kan het niet anders dan dat het boek mij achterlaat met een onaangenaam gevoel. Je kunt je dan afvragen waarom ik mijzelf dit aandoe. Het is het verhaal dat zo intrigeert dat ik dit onaangename gevoel voor lief neemt.

De tekeningen van Jacen Burrows zijn aan de ene kant klassiek wat beeldverhalen betreft. Het zijn de uitgesproken gezichten die het bijzonder maken. Deze fascineren en maakte dat ik bijna niet heel goed durfde te kijken naar de soms wel erge mismaaktheid.

De tekeningen worden afgewisseld met handgeschreven dagboekfragmenten van de hoofdpersoon en fragmenten uit boeken waarnaar gerefereerd wordt. Het maakt het verhaal nog meer levensecht.

Het pijnlijke is nu alleen dat dit deel een van drie delen is en ik deel drie wel op de kop heb weten te tikken maar dat deel twee nergens meer te krijgen lijkt te zijn. Ik blijf nog doorzoeken maar ik had niet gedacht dat ze zoiets moois als dit wat nog maar twee jaar oud is nu al niet meer uitbrengen. Superirritant.