Mijn Strijd 2: Liefde - Karl Ove Knausgård

In Liefde, het tweede deel van Mijn Strijd, beschrijft Karl Ove Knausgård met name de relatie met zijn tweede vrouw, een Zweedse. Een relatie die zo invoelbaar wordt neergezet dat ik tijdens het lezen maar bleef hopen dat ze een manier zouden vinden om op een wat minder moeilijke manier met elkaar om te gaan. En dat moeilijke is dan juist ook weer zo herkenbaar. Want willen we allemaal niet veel liever zijn tegen de mensen die het dichts bij ons staan en ons eens wat minder laten gaan?

Wat mij ook raakte was de beschrijving van het geluk dat zijn kinderen hem hebben gegeven. Ikzelf als iemand die bewust geen kinderen op deze wereld heeft gezet juist omdat ik het een te grote strijd vind om hier te kunnen zijn, kon heel goed meeleven met hoe deze kinderen dat geluk hebben gebracht. En daarnaast ook het benauwende van het kwijt zijn van vrijheid omdat nu er wezens zijn die jou nodig hebben en je niet zomaar drie dagen dronken kan ronddansen zonder een fatsoenlijke oppas geregeld te hebben. De tweestrijd die makkelijk door de kinderen gewonnen wordt, zullen velen herkennen. En dan is de liefde niet zo'n hol woord meer.

Aan het schrijven waar hij zo naar verlangd en waar hij denkt dat zijn echte geluk ligt, komt hij in dit boek telkens weer niet zo aan toe. Wel wordt hij gevraagd voor interviews en om praatjes te komen houden. Arme man hoe ongelukkig hij zich dan voelt. De angst die door zijn lijf giert en de ergernis doordat hij in artikelen als een idioot wordt omschreven. Maar ook zijn ego die zich gestreeld voelt om deze aandacht. En ja, dat is ook allemaal weer heel herkenbaar. Met als grote klap op de vuurpijl het stemmetje in zijn hoofd die hem terugfluit als hij denkt iets gepresteerd te hebben, het stemmetje die hem laat weten niets echt te kunnen en hij zeker van geen enkele betekenis is. De eigen kritiek die altijd harder is dan welke van buitenaf dan ook.
Ik las van iemand dat hij Karl Ove Knausgård zo zwaar van stemming vond en daarom moeilijk doorheen te komen. Voor mij zijn deze teksten juist zoals het leven is en daarbij kun je het niet hebben over zwaar. Leven is strijden en dat gaat helemaal vanzelf, daar hoef je niets voor te doen.

Een heel ander aspect van het boek was de verschillen die tussen Zweden en Noren telkens weer worden opgemerkt. Het doet mij denken aan hoe Hollanders en Duitsers over elkaar kunnen spreken en elkaar ervaren. Buurlanden die zo op elkaar lijken en tegelijkertijd ook zo'n wereld van verschil zijn door simpelweg te worden geschaard onder een ander volk en zich daar dan naar gaan gedragen. Wonderlijk fenomeen blijft het.

Het leest allemaal als een trein. Al is het er wel eentje die zich niets aantrekt van de tijd. Dan weer is het opeens tien jaar eerder of vijf jaar later zonder dat daar een inleiding op wordt gemaakt. Het zijn associaties die soms uitdijen tot vele bladzijden die deze geschiedenis vertellen en soms slechts een alinea beslaan. De taal is zo helder dat het voor mij niets uitmaakte en ik me heel makkelijk door al die sprongen heen kan laten voeren.

Deel drie ligt al klaar.