Zo heeft het boek jaren op mijn plankje met ongelezen boeken gestaan want een half gelezen boek beschouw ik ook als een ongelezen boek. Telkens staarde het me aan dat het echt wel helemaal een keer gelezen wilde worden. En het was dat ik weer aan Primo Levi herinnerd werd door een andere boekenblogger (http://foxxblok.blogspot.com/) dat dit boek van Viktor E. Frankl mij niet meer met rust liet. Ik heb het in twee dagen uitgelezen.
De eerste dag de kampervaringen. Tot bijna mijn ontsteltenis wist ik bijna alles nog wat hierover beschreven stond. Over het algemeen heb ik een bijzonder slecht geheugen voor boeken en dergelijken. Maar deze ervaringen lijken er bij mij wel ingeëtst te zijn. Er zijn verschillende ontzettingen. Aan de ene kant het bijna onwaarschijnlijke dat mensen andere mensen op deze manier hebben behandeld maar aan de andere kant ook het onbegrijpelijke dat mensen die zo beestachtig behandeld zijn nog wilden leven. Dat is wat het bij mij oproept.
De tweede dag heb ik over de logotherapie gelezen. De therapie die er vanuit gaat dat onze frustraties komen doordat we niet weten wat de zin van het leven is. Zelf heb ik het idee dat ik in mijn bestaan steeds nihilistischer word en herken ik die frustratie van het niet snappen wat we allemachtig toch hier op aarde doen. In dit boek wordt uitgelegd dat we allemaal een ander doel hebben in ons leven. Een opmerking die ik eerst als dooddoener beschouwde maar gaandeweg toch wel meer in ga zien en ook voel dat doelloosheid de grond is voor frustratie.
Het prettige van het gehele boek is de schrijfstijl. Nergens wordt Viktor E. Frankl moralistisch, nergens veroordeeldt hij ook maar een enkel mens. Ook is het geen droge opsomming van zijn ervaringen of gevoelloze theoretisch therapeutisch geleuter. De toon is die van een integer mens, iemand van vlees en bloed, iemand die we zelf hadden kunnen zijn. Dit maakt alles wat er gezegd wordt totaal geloofwaardig en is mijn cynische brein ontwapend.
1 opmerking:
Een boek dat ik jaren geleden heb gelezen en een diepe indruk op mij heeft gemaakt. Het is voor mij het ultieme boek over concentratiekampervaringen waarvan ik denk: als ik dit gelezen heb hoef ik geen enkel ander boek meer erover te lezen en ik herken wat je zegt, dat als ik het zou herlezen ik ook alles nog weet.De meeste mensen stoppen het weg en willen en kunnen er niet meer over praten. Hij beschrijft alles. Wat een kracht!
Van het gedeelte over logotherapie herinner ik me echter helemaal niets meer. Behalve ook net als jij mijn verbazing dat iemand niet verbitterd is geraakt, maar deze wijsheid uit zijn ervaringen heeft weten te destilleren. Zeer bewonderenswaardig en een groot voorbeeld voor mij.
Een reactie posten