Schattenjagd - Wolfgang & Heinke Hohlbein

De zeldzame keer dat ik mij in het buitenland begeef, probeer ik daar een boek te kopen in de daar gesproken taal. Zo kocht ik in 2010 Schattenjagd, een meer dan 500 bladzijden tellende pocket in het Duits. Het genre leek me fantasy en de schrijvers oorspronkelijke Duitsers. De Angelsaksische fantasy ken ik door en door dus ik was wel heel benieuwd hoe een Duitser dit genre zou benaderen. Dat het nog zes jaar heeft geduurd voordat ik het van mijn ongelezenboekenplankje heb gepakt, heeft te maken met dat ik opzag tegen het Duits. Dit bleek ongegronde vrees te zijn, dit Duits is zeer makkelijk en voor ik het wist had ik amper door dat het geen Nederlands was.

Het verhaal is zowel science fiction als fantasy zonder dat het science fantasy wordt. De science fiction is subtiel terug te vinden in bijvoorbeeld de mogelijkheid om in de supermarkt langs de schappen te lopen en te scannen wat je wil hebben om uiteindelijk bij de kassa je spullen aan te treffen en af te rekenen. Ook de manier van gamen met een helm op het hoofd, lijkt me de tijd vooruit streven. Het boek is namelijk van 1996. Grappig is wel dat de mobiele telefoon nog maar net nieuw is en dat er nog ingebeld wordt om contact te maken met internet.
De fantasy zit hem in het computerspel Schattenjagd. Daar is een wereld geschapen vol orks, goblins en andere monsters die uit de vele fantasywerelden bekend zijn. Dit computerspel wordt steeds meer de werkelijkheid zodat je als lezer regelmatig in een high fantasy verhaal zit.

De spanningsopbouw in het verhaal maakte dat ik steeds moeilijker het boek kon wegleggen. De spanning die zat in het steeds onduidelijker worden wat de werkelijkheid was en de manier waarop onze realiteit en die van Schattenjagd elkaar steeds meer gaan beïnvloeden.  Aardig is ook de veertienjarige hoofdpersoon waarvan pas na honderd bladzijden duidelijk wordt dat hij in een rolstoel zit. Dit gegeven wordt wel gebruikt maar op een natuurlijke manier zonder dat het pathetisch wordt.

De ontknoping en het einde zijn wat clichématig maar dat stoorde me niet. Het paste bij het zorgvuldig opgebouwde plot en gaf me een kinderlijk genoegen dat alles toch goedkomt in de wereld.