Clarkesworld Magazine Issue 120 September 2016

De Clarkesworld van september heeft maar liefst acht verhalen waarbij opvalt dat de meeste daarvan rond de tien bladzijden zijn terwijl in andere uitgaves er meer rond de twintig waren. Daarnaast nog de gebruikelijke artikelen, vier stuks ditmaal.

Het artikel Another Word: On Being a Late Bloomer geschreven door Kelly Robson sprong er voor mij uit. Velen onder ons willen schrijven, velen van ons schrijven ook en daaronder zijn er toch aardig wat die ook wel serieus gepubliceerd zouden willen worden. Maar dan verstrijken de jaren, is het er niet van gekomen en wordt zo'n droom opgegeven onder het mom van dat men te oud zou zijn geworden. Juist voor de mensen die dit denken, is zo'n artikel als deze weer een duwtje in de inspiratierichting. Voor een gepubliceerd schrijver worden is het nooit te laat.

Wat verhalen betreft was het No Placeholder for You My Love door Nick Wolven dit keer het meest indrukwekkend. Een verhaal geschreven vanuit de personages van een groot computerspel. Weinig tot geen grip op waar zij zullen zijn in een volgende reboot en met wie. En dan de keuzes die een karakter maakt in zo'n situatie. Wel of niet vasthouden aan de liefde die men denkt gevonden te hebben? Wel of niet meegaan in misschien wel de ontsnapping naar een heel ander leven wat kan betekenen dat het onmogelijk is naar dit leven terug te keren? Vragen die gesteld worden vanuit een artificiële omgeving maar wanneer je er over nadenkt net zo goed voor ons leven gelden.

Het Chinese verhaal The Opposite and the Adjacent van Liu Yang, vertaal door Nick Stember kwam in eerste instantie kinderachtig op mij over. Het einde is echter zo verrassend en een echte doordenker. Verfrissend om weer eens de dagelijkse gang van zaken in zo'n ander licht te stellen dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is als wij elke dag maar aannemen.

Jennifer Campbell-Hicks gaf mij een ouderwets gemoedelijk gevoel door haar Aphrodite's Blood, Decanted. Een fabriek vertelt over de tijd dat er nog mensen waren en waar het naar terugverlangt nu alles onherstelbaar begint te vervallen. De dingen naar ons laten kijken doet mij denken aan Belcampo zijn De Dingen De Baas. Door dingen over ons mensen te laten vertellen, kan een kant van de mensheid belicht worden die onzichtbaar blijft zolang je de mensen zelf aan het woord laat. Altijd interessant.