Het zal Maarten Biesheuvel zijn geweest die mij als eerste bewust kennis heeft doen maken met Moby Dick. Lyrisch sprak hij over de obsessie van Ahab en hoe hij met zijn ene van potvisbeen gemaakte poot op het voordek stond te midden van de woeste golven. Door zijn enthousiasme kon ik de spetters al voelen.Later trof ik Moby Dick op nog vele andere plaatsen aan en blijkt er nogal eens naar deze enorm gevaarlijke witte walvis verwezen te worden. Op het moment dat ik het boek dan ook een keer in pocketversie in de winkel tegenkwam, kon ik niet anders dan het aanschaffen. Een boek dat gelezen moet worden.
Lange tijd bleef het nog op mijn plank ongelezen boeken staan. Even lonkte het toen een bekende van mij het gelezen had en er over blogde. Uiteindelijk was het Joe Hill (de Amerikaanse auteur van de door mij zeer geliefde Lock & Key-serie) die op twitter zijn voortgang in dit boek beschreef en het de tag #bigreadalong meegaf die mij het zetje gaf om het boek werkelijk open te slaan en te gaan lezen.
Het boek bevat 135 hoofdstukken en een epiloog in 536 bladzijden dus ik dacht dat dit wel lekker weg zou lezen met zulke korte stukjes. Door de jarenlange ontvangen verwijzingen naar dit boek had ik het idee een groot avonturenroman in handen te hebben. Met beiden zaken kwam ik bedrogen uit. De korte stukjes waren regelmatig ook redelijk taai en na 100 bladzijden was de op dat moment nog ik-persoon pas net aan boord van het schip waarop kapitein Ahab de scepter zwaaide. Nu begreep ik waar de tag bigreadalong op sloeg en besloot er ook mijn tijd voor te nemen.
Tot en met het einde heb ik dit boek als extreem taai ervaren en uiteindelijk is het op mij overgekomen als de ruwe versie van een schrijver die in zijn geheel is uitgegeven. De schrijver blijkt oorspronkelijk van plan te zijn geweest zijn eigen ervaringen tijdens het walvisjagen te hebben willen beschrijven met alle technische snufjes en wetenschappelijke wetenswaardigheden daar aan toegevoegd. Pas later is daar ook een verhaal met romanpersonages doorheen verweven. Dit maakt het samen een wat rommelig geheel.
En ondanks dit alles is de schrijfstijl zo tranceverwekkend dat ik wel steeds het boek weer moest pakken en verder lezen ook al begreep ik gedeeltelijk niet eens waar het over ging. Dat het zo beroemd is geworden en steeds weer opnieuw opgerakeld wordt, vind ik dan ook begrijpelijk. De passie die er achter zit, de intensiteit die zelfs in de gortdroge beschrijvingen van de organen van de walvis zit, maakt een indruk die niet makkelijk uit te wissen is.
De kans dat ik het ga herlezen is gering maar ik ben wel blij dat ik alle beschrijvingen en avonturen in ieder geval een maal heb mogen meebeleven.
2 opmerkingen:
Heel goed dat je je er doorheen hebt geslagen. Heeft ook wel wat, heel lang over een boek doen, vind je niet?
Ik zie dat het slecht afloopt met de kapitein. En ik zie dat er ook een Starbuck in voorkomt. Bekende naam :)
Hahaha, die naam Starbuck leidde in het begin enorm af.
Nu had een collega mij een jaar geleden heel dramatisch gezegd dat ze het heel erg vond toen Moby Dick stierf. Ik vraag me nu af welk boek ze heeft gelezen. In ieder geval heb ik het hele boek daardoor op een verkeerd been (*kuch*) gestaan.
O ja, lang over een boek doen is een andere ervaring dan snel een boek lezen. Dat laatste is meer zoals televisie kijken.
Een reactie posten