Zoals ik van haar gewend ben, schetst ze een plaatje met allerlei verschillende mensen die zo levensecht zijn dat het je buren kunnen wezen of misschien ben je het zelf wel. In haar heerlijk duidelijke schrijfstijl is het dan ook een feestje om verder en verder te lezen.
In dit geval neemt ze ons mee naar een camping die gekocht wordt door Victorien die na de beëindiging van haar relatie wel eens een heel ander leven wil. Vervolgens worden we geïntroduceerd aan de vorige eigenaren van de camping die op camping blijven wonen en allerlei ander volk dat ieder om een eigen reden op deze camping belanden. Deze mensen hebben weinig met elkaar gemeen en komen elkaar ook nauwelijks tegen.
Het idee dat al deze levens samenkomen op dit stukje grond en dit grotendeels onwetend van elkaar bestaan samen kunnen leven vind ik een prachtig beeld.
Voor mij was het einde dan ook onnodig. De actie die daar beschreven wordt, is wellicht iets van deze tijd maar ik had het bevredigender gevonden als ieder weer zijn eigen weg was gegaan na de pauze die het zijn op de camping is. Het bestaan van deze mensen vind ik al plot genoeg.
Maar ja, het is Maartje Wortel, dus hoe kan ik nou niet genieten van haar schrijfsels.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten