David groeit op in een gezin waarin vader, moeder en de twee broers zo min mogelijk contact met elkaar maken. Het contact dat er is, is er uit noodzaak en behoorlijk liefdeloos. In het begin lijkt het nog op herinneringen van een klein kind dat bepaalde situaties heeft uitvergroot. Maar als het verhaal verder gaat en de jongen wat ouder is, wordt het pijnlijk duidelijk hoe de verhoudingen in het gezin liggen. Voor het gezwel in David zijn nek is zo goed als geen aandacht en als deze er wel komt, is het te laat met voor hemzelf ingrijpende gevolgen namelijk dat hij geen stem meer heeft.
Naast dat de gebeurtenissen van zichzelf al huiveringwekkend zijn, kom je er als lezer helemaal niet meer onderuit door de inkttekeningen. Het hele boek is in zwart-wit en de ouderfiguren staan scherp afgebeeld met verwrongen gezichten als ze met hem te maken hebben. In zijn dromen zijn het ook voornamelijk de uitdrukkingen op het gezicht van David zelf die de benauwdheid van de situaties nog eens heel erg diep benadrukken.
Op het moment dat er wat licht in de verte van zijn leven gaat schijnen, kun je als lezer eindelijk ook weer even ademhalen.
Een fenomenaal boek waarin de schrijver zijn ervaringen als kind heeft weten te beschrijven zoals voor iedereen invoelbaar is en waar ook nog ruimte is voor een klein begrip voor het gedrag van de ouders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten