En de dertiende vraag is:
In welke roman wordt volgens jou het spel met de tijd mooi gespeeld?
Spelen met de tijd is bij uitstek een favoriete bezigheid van science fiction/fantasy schrijvers, het genre waar ik groot fan van ben. Daarbij staat tijdreizen al jaren op nummer een. Maar er zijn nog andere manieren om met de tijd om te gaan.
Dan Simmons weet in zijn Hyperion Cantos (vier boeken waarvan Hyperion het eerste deel is) je hoofd als lezer meerdere malen te laten duizelen. In de eerste instantie omdat de personages en de gebeurtenissen je zo bij de strot grijpen dat je wel door moet lezen omdat je niet kunt wachten met hoe het verder gaat. Maar daarnaast ook omdat hij de tijd op verschillende manier op zijn kop zet.
Hij beschrijft het door de ruimte reizen waarbij de reizigers voor hun gevoel slechts weken hebben doorgebracht terwijl mensen buiten het ruimteschip al vele jaren verder zijn in hun leven. Dit gegeven is ook vaak gebruikt in ruimtereisverhalen en maakt het boek dan ook niet heel bijzonder.
Het is de planeet Hyperion die je hoofd laat zoemen. Daar zijn de tijdtombes die teruggaan in de tijd en die in de toekomst zijn gebouwd om een reden die niemand weet.
Een aantal pelgrims reist naar deze tomben. Het verhaal gaat dat allen behalve een zullen sterven en deze mag een wens doen. Onderweg naar de tomben vertellen de pelgrims elkaar hun levensverhaal en deze hebben allen op een of andere manier met tijd te maken.
De meest intrigerende vond ik die van Sol Weintraub wiens dochter ooit bij de tijdtombes is geweest en de Merlijnziekte heeft opgelopen, elke dag wanneer zij gaat slapen, wordt zij twee dagen jonger. Deze ziekte is geïnspireerd door Arthur, The Once and Future King door T.H. White waarin de tovenaar Merlijn zijn leven omgekeerd leeft en hij steeds meer vergeet wat er is gebeurd maar wel de toekomst weet.
De uiteindelijke ontknoping in het vierde deel maakt het een onvergetelijke ervaring waar kapitein Janeway van Star Trek: Voyager een stevige hoofdpijn aan over zal houden.
1 opmerking:
Haha die laatste verwijzing! Gelukkig heb ik die aflevering gezien, anders had ik hem niet begrepen :P. Maar dit boek doet me erg denken aan The Canterbury Tales van Geoffrey Chaucer: pelgrims die naar een heilige plek reizen.
Een reactie posten