Clarkesworld Magazine Issue 145 October 2018

Zoals op het plaatje hier links te zien heeft de Clarkesworld Magazine van oktober dit jaar weer een schitterende coverillustratie. Dit keer gemaakt door Pat Presley.  Een illustratie die makkelijk een waardige poster voor aan de muur kan zijn.
En verder naast de vier non-fictie artikelen maar liefst zeven korte verhalen waarbij het in totaal aantal bladzijden van 150 is overschreden. Naast dat de verhalen wat langer lijken te worden, zijn het er ook steeds vaker wat meer.
Ik vind het heel leuk om elke maand een aantal van dit soort korte verhalen te lezen maar heel eerlijk gezegd wil ik ook ruimte houden voor nog ander leesvoer. Dus wat mij betreft is dit wel zo'n beetje het maximum dat ik graag wil lezen in een tijdschrift. Tijdschriften vind ik sowieso al een beetje lastig omdat ik eigenlijk niet te ver achterop wil raken maar ook niet geregeerd wil worden door de bladen waar ik een abonnement op heb. Het blijft schipperen met de leestijd.

Dit keer vond ik alle verhalen zeer de moeite waard. Drie wil ik er uitlichten.

Thirty-Three Percent Joe heeft Suzanne Palmer vanuit verschillende perspectieven geschreven namelijk vanuit Joe en vanuit zijn kunstmatig intelligente lichamelijke onderdelen. In het begin vond ik dat een beetje flauw overkomen en moest denken aan een slapstick-sfeer. Maar gaandeweg werd het verhaal steeds realistisch emotioneler en leer je als lezer Joe werkelijk kennen. Interessant gedaan.

Aliette de Bodard heeft een heel ander soort verhaal geschreven genaamd In Everlasting Wisdom. De titel is de naam van de grote heerser over de mensheid. Een parasiet in de mensen maakt dat er een eeuwige vrede is op aarde. Maar o, wat te doen als de groter heerser verdwijnt/sterft? Het verhaal deed me heel erg denken aan Noord-Korea door het strak regelende regiem, de gedachtemanipulatie en een mensheid die zichzelf bijna dood hongert. Ik vind het altijd mooi als er iets van de huidige tijd in een science fiction verhaal is terug te vinden. En dan eens zien of je er een andere kijk op kunt krijgen.

In The Falls: A Luna Story geeft Ian McDonald ook zo'n spiegel van onze huidige tijd. Dit door het op de maan af te laten spelen waar een moeder naartoe geëmigreerd is en haar dochter daar is geboren. Het verschil tussen de twee generaties in hoe zij zich voelen op de plek waar zij leven, wordt door het leven met een andere zwaartekracht dan op aarde, heel scherp neergezet. Wie weet dat het wat begrip voor emigranten kan opleveren.