A.F. TH. van der Heijden, de Nederlandse schrijver waar ik ondanks dat ik lyrisch was over zijn Het Leven Uit Een Dag, altijd van denk dat zijn schrijfsels niets voor mij zijn. Dat heeft hoogstwaarschijnlijk te maken met dat ik als begin twintiger geworsteld heb met een uit de reeks De Tandeloze Tijd en die worsteling nooit meer te boven ben gekomen. Waarom ben ik dan toch Tonio gaan lezen? Uit puur sensatiezucht? Misschien wel. Het verliezen van een eigen kind heeft iets onmogelijks in zich. Iets dat niet kan bestaan omdat het niet hoort zoals ik de wereld zie. Het erover lezen heeft dit alleen nog maar onbegrijpelijker gemaakt. Ik heb al niet zo'n hoge pet op van het menselijk bestaan maar als dan ook nog zo iets stompzinnig als het sterven van een zoon door een idioot verkeersongeluk twee ouders voor de rest van hun leven in diep ongeluk doet duikelen, dan blijft er niet meer zoveel over. Dat verdriet is zo immens dat het vanuit biologisch opzicht niet meer logisch is. Waar leef je dan immers nog voor?
Interessant. Ik dacht hier iets te gaan schrijven over dat het boek een uitschreeuw is van een rouwende vader waar niet zo gelet is op de literaire waarde van het stuk omdat de inhoud te heftig is om daar nog kritiek op te kunnen hebben. Dat het wellicht wel wat te persoonlijk is. Dat het voor boekverkopers commercieel interessant is om dit verdriet van een bekende schrijver te verkopen. En meer van dit soort afstandelijke analytische opmerkingen. Maar opeens heb ik daar helemaal geen zin meer in.
Tijdens het lezen zijn mijn eigen doden, zoals mijn ouders, een klasgenootje op de middelbare school, een collega, regelmatig in mijn gedachten langs komen wandelen. Misschien dat de schrijfstijl mij niet helemaal ligt, maar de voortdurende onderliggende emotie is zo voelbaar dat het regelmatig mijn eigen gevoelens en gedachten aansprak. Dus in plaats van dat het me naar een ander liet kijken, richtte het zich op mijzelf zonder mij rechtstreeks aan te spreken. Het boek geeft weer hoe een mens in zijn leven volledig uit het lood geslagen kan worden en daarin alleen achterblijft. Zoals we allemaal altijd alleen zijn, alleen dan wordt het nog duidelijker. En dat vind ik mooi.
4 opmerkingen:
Wat een ontroerende beschrijving van dit boek. Ik las het nog niet vanwege dezelfde vooroordelen die jij hier noemde. Maar tevens omdat ik bang ben de emotionele lading niet aan te kunnen. Over dat eerste kan ik dus gerust heen stappen begrijp ik. Maar wat dat tweede betreft.... ik ben daar nu nog banger voor, terwijl ik tegelijkertijd voel dat ik het zou willen lezen. Je brengt wat teweeg, Niek.
Het is een heel mooie beschrijving van een boek waar ik ook nog niet aan begonnen was vanwege de schrijver. Daar heb ik mijn tanden ook al eens op stuk gebeten.
Dat wil ik dan graag weer doorgeven aan A.F.Th. van der Heijden, hij is begonnen. ;-)
Wie weet dat ook jij door het onderwerp daar doorheen weet te bijten.
Een reactie posten