Clarkesworld Magazine Issue 194 November 2022

Dit novembernummer van Clarkesworld Magazine bevat zeven korte science fiction/fantasy verhalen en vier non-fiction artikelen. Een nummer met in mijn ogen veel sterke verhalen.

Zoals The Rhythm of the Soul geschreven door de uit Trinidad en Tobago afkomstige Michelle Julia John. Hierin weet een vader een instrument te maken waarmee hij de exacte frequentie van de ziel van zijn zoon weet te vinden waardoor deze zoon kan materialiseren wat hij maar in zijn hoofd haalt. Dit idee alleen al liet mij even stilstaan bij wat dat voor iemand kan betekenen.
Natuurlijk voelt de mensheid zich al snel bedreigd en sluit mensen op wiens frequentie van de ziel is geraakt en daarmee een gave heeft gekregen. Dit roept natuurlijk de vraag op welke gave bij mijzelf en de mensen die ik ken, opgewekt zou worden in een situatie als deze. Oftewel een verhaal dat de fantasie rijkelijk weet te prikkelen.
Wat ik alleen niet goed begrijp is waarom de zoon tot het einde toe zijn vader blijft beschuldigen van al het ongeluk en niet de mensen die hem al het kwaad aandoen. Misschien door cultuurverschil met de auteur?

De uit het Midden-Oosten afkomstige Nadia Afifi schreef het bijzonder charmante The Lonely Time Traveler of Kentish Town. Een tijdreizigergids die toeristen naar geschiedkundige gebeurtenissen in het verleden brengt om deze live te kunnen meemaken, is de hoofdpersoon van dit verhaal. De spelregels van het tijdreizen worden op een natuurlijke manier aan de lezer duidelijk gemaakt zonder het gevoel te krijgen dat je even snel wordt bijgespijkerd.
Daarnaast heeft de hoofdpersoon zo haar eigen geschiedenis en krijg je ook nog eens mee wat meer van eigen familiegeschiedenis te weten komen voor impact kan hebben.
Ik werd heel makkelijk meegenomen in deze nieuwe wereld en voelde me er ook snel thuis. Fijn om te lezen.

De Chinese bijdrage is dit keer geschreven door Yang Wanqing en vertaald door Jay Zhang met het verhaal Hummingbird, Resting on Honeysuckles.
Het mooie van dit verhaal vind ik dat het laat zien dat door ontwikkeling van technologie er generaties zijn die hierdoor verschillend in het leven staan. De Kolibri is een apparaat dat het hele leven van een persoon als data vastlegt dat wanneer iemand gestorven is in een ander module kan worden geüpload zodat iemand weer leeft. De hoofdpersoon komt pas op latere leeftijd met deze techniek in aanraking en vindt die rondzoemende kolibries die iedereen bij zich heeft maar storend. Totdat haar dochter iets overkomt.
Naast dit verschil van beleving tussen generaties, vroeg ik mij ook af als al ons leven zo vastgelegd kan worden dat wij na onze dood weer lijken te leven wat dit betekent voor rouwverwerking bij geliefden. Zal dit een andere vorm krijgen of helemaal verdwijnen? Is rouw ook niet de ultieme vorm van liefde en wordt dat met onsterfelijkheid uitgebannen? Het is maar wat er zo in mijn hoofd opschiet naar aanleiding van een verhaal als deze. Lezen dus.