Clarkesworld Magazine Issue 198 March 2023

Het 198ste nummer van Clarkesworld Magazine bevat acht science fiction/fantasy verhalen van ieder ongeveer dezelfde lengte. Dat is iets wat weinig voorkomt in dit tijdschrift. Vaak zit er wel minstens één novelle tussen. Ik vond deze lengtes van rond de vijftien bladzijden wel heel fijn.
Daarnaast vijf non-fictie artikelen waaronder de uitslag van het beste van 2022 in Clarkesworld Magazine.

En wat dit nummer nog meer bijzonder maakt, is dat ik bijna alles interessant en de moeite waard vond. Vaak kan ik het wetenschappelijke artikel niet helemaal volgen of zegt het interview met een auteur mij niet zoveel omdat ik de auteur niet ken.
Maar in dit nummer vond ik “The Greenery Around Me Held Secrets I Would Never Learn”: Plant Life in Contemporary Science Fiction geschreven door Samantha Hind over plantenleven in science fiction heel leuk, onder andere omdat de voorbeelden die ze geeft voor mij herkenbaar waren.
En het interview Clones And Consciousness: A Conversation with Nadia Afifi was voor mij aanvullend omdat deze auteur al meerdere verhalen in Clarkesworld Magazine heeft gepubliceerd die mij ook al waren opgevallen.
Door het interview Striking A Balance: A Conversation with Janice L. Newman and Gideon Marcus of Galactic Journey leerde ik van het bestaan van Galactic Jouney af, een blog waarin geschreven wordt over 55 jaar geleden alsof het nu is. Intrigerend.

Van de verhalen zijn er vaak een paar waar ik niet goed weet waar de auteur nu precies naar toe wil of raakt het me niet. In dit nummer waren ze bijna allemaal raak.
Zo greep gelijk het eerste verhaal, Love in the Season of New Dance, van de Nederlandse Bo Balder me, door heel compact de liefdevolle observaties van het paringsritueel van een bepaald soort alien door een wetenschapper te beschrijven.
Of wat te denken van een kadavercamera, een 3D-fotocamera die een mens vastlegt voor als ie gestorven is en geliefden nog met die persoon op de foto kunnen voor een fijne herinnering zoals verteld door Angela Liu in Pinocchio Photography.
The Spoil Heap geschreven door Fiona Moore wist mij te boeien door te schrijven over het doel van kunstmatige intelligentie en hun (on)afhankelijkheid van mensen.
Shari Pail prikkelde mij gelijk door aliens volkeren die hun eigen leefomgeving verpest hebben te laten huisvesten op nieuwe planeten. In Bek, Ascendant wordt verteld dat 60% van de volkeren dit ook niet overleven door hun eigen gedrag. Dat gaf me wel even te denken.
Nu dacht ik na zoveel kwaliteit het nu wel zou inzakken maar daar was Shih-Li Kow met Failure to Convert dat me mee deed leven met een labkloon (niet te verwarren met natuurlijk geboren klonen) die het niet lukt te slagen om te converteren naar een volwaardig mens en langzaamaan een ander beeld van zijn eigen bestaan krijgt.
Daar kwam nog een keer Zeta-Epsilon bovenop van de hand van Isabel J. Kim waarin kunstmatige intelligentie van een ruimteschip langzaam versmelt met een menselijk jongetje en de omgeving dit niet begrijpt.
Ook AI Aboard the Golden Parrot vond ik niet te versmaden. Hierin vertelt Louise Hughes over een ontsnapt pretparkpiratenschip waarvan de kunstmatige intelligentie toch wel de mensen mist maar niet meer welkom is in de stad. Het schip is treurig maar gaat ook dapper verder op weg.
Wat een geweldige ideeën allemaal en zeker ook beelden om nog wat langer tot me door te laten dringen.