Van welk boek moest je huilen?
Echt huilen om een boek kan ik me niet herinneren, zelfs niet dat mijn ogen wat vochtig werden. En dat is wonderlijk want bij allerlei andere gelegenheden ben ik al in tranen voor ik het weet.
Lachen doe ik wel bij het lezen. En soms zelfs tranen van het lachen als ik iets heel onverwachts tegenkom. Maar die tranen zullen bij deze vraag, denk ik, niet bedoeld zijn.
Ook kan ik verbijsterd of geschokt zijn door een boek. In de reeks van George R.R. Martin zijn er een aantal behoorlijk onverwachtse wendingen waardoor ik zelfs nog hoofdstukken later in de ontkenning zat dat die bepaalde gebeurtenis had plaats gevonden tot ik er echt niet meer om heen kon. Maar bij deze zee van emoties geen tranen.
Slechts van een keer kan ik me heugen dat ik daarbij zo in tranen raakte dat ik bijna niet verder kon lezen. Ik zat zo diep in het verhaal dat het me op dat moment zelf overkwam en ik wel hardop had willen gieren van verdriet. Het was echter geen boek, geen tijdschrift, geen internetcolom of wat dan ook van iemand anders hand. Het was een kort verhaal dat ik zelf had geschreven en bij het herlezen twee jaar later opeens heel hard binnenkwam. En nee, dit verhaal is niet voor de openbaarheid. ;-)
2 opmerkingen:
Deze blog-entry heeft ook een heel onverwachte wending ;)
Hahahahaha. De titel en het plaatje hadden het al een beetje weggegeven. :-)
Een reactie posten