Voor mij was het flink wennen aan de schrijfstijl. De ik-persoon, overlevende helft van een eeneiïge tweeling en daardoor boerenzoon tegen wil en dank, verhaalt over zijn leven nu hij halverwege de vijftig is. Hij doet dit in voortdurend relatief korte zinnen. Het geeft wel weer hoe hij denkt en als lezer word je op die manier meegenomen in zijn staccatomanier van zijn. In het begin heeft dat voor mij een remmende werking. Het is net alsof het verhaal steeds op stop wordt gezet terwijl ik wil weten hoe het verder gaat.
De ik-persoon is met name in het begin geen sympathiek figuur. Pas wanneer ik hem wat beter heb leren kennen, voel ik door het botte boerengedrag de warmte die hij toch wel heeft voor andere mensen. En juist dit leren kennen maakt dat het interessanter wordt en ik geboeid verder wilde lezen.
Of het verhaal me op zich bij zal blijven, betwijfel ik (ook gezien mijn slechte geheugen). Maar wat ik wel zal blijven voelen is de koude die ondanks de naderende zomer en zelfs roodverbrande schouders van een kanoër van dit boerenverhaal af blijft stralen. Natte koude.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten