Het was de podcast De Eeuw van de Amateur die mij van het bestaan van dit boek bewust maakte. Het enthousiasme van Ype Driessen en de podcast met Typex als gast deed mij al besluiten dit boek ooit een keer te kopen maar directe actie vond ik niet nodig. Enkele weken geleden was ik in Rotterdam en toen kon ik het niet laten de boekhandel v/h Van Gennep binnen te lopen. Deze had een dikke stapel Andy's voor het grijpen liggen waardoor het mij duidelijk was dat ik het nu moest kopen.
Een gekocht boek blijft bij mij nog wel eens jaren in de kast staan maar met Andy ging het anders. Ik hoorde Ype zijn aanprijzingen voortdurend nagalmen in mijn oor en dus ben ik er gelijk in begonnen. Zoals op de achterkant staat is het geen boek om snel te lezen. Het bestaat uit tien delen en een deel per keer lezen is meer dan genoeg. Dit geeft al zoveel indrukken met zoveel mensen en zoveel visuele prikkels dat het lekker is om daar eerst even op te kauwen voor het verder gaan.
Alhoewel ik zeer van moderne kunst houd, ben ik van Andy Warhol nooit fan geweest maar ik heb ook geen hekel aan wat hij heeft gemaakt. De persoon zelf heeft mij wel geïntrigeerd. Zoals er over hem werd bericht in de media en over hem werd gezongen door John Cale & Lou Reed op de CD Drella, deed het mij altijd al vermoeden dat het geen doorsnee mens is geweest.
Typex heeft Andy zijn leven getoond aan de hand van allerlei indrukken. Alleen aan het begin van elk deel worden 12 personen in Andy zijn leven beschreven maar verder wordt er helemaal niets uitgelegd en heb je als lezer het te doen met de impressies die worden voorgeschoteld. Naar mijn beleving werkt dit zo gigantisch goed. Als lezer word je in het leven van Andy gezogen en kan niet anders dan willoos al dat geworstel mee te maken. Al die feesten, al die mensen, al die drugs en al die verwachtingen. En daar tussendoor bewoog Andy zonder dat hij er nu werkelijk helemaal deel van leek uit te maken. Altijd alleen ondanks al die mensen. Ja, ik geloof dat dit het sterkste gevoel is dat me door dit boek is bijgebleven. Die eenzaamheid.
De tekenstijl van Typex is zo briljant dat ik niet weet hoe dat te kunnen omschrijven dat ik er ook werkelijk recht aan doe. Het verrast in elk deel weer opnieuw met een nieuwe stijl en andere kleuren. Dat het boek een zilver-op-snee heeft zegt eigenlijk al genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten