Na het derde deel waarin meer verhalend werd verteld over Karl Ove Knausgård zijn leven in plaats van beschouwingen op het bestaan in enkele bladzijden zoals in de eerste twee delen, hoopte ik dat in dit vierde en laatste deel in de reeks De vier seizoenen er weer meer verhalende stukken tekst waren. Het was dan ook even een kleine teleurstelling dat ik weer allemaal korte beschouwingen zag staan maar werd opgevrolijkt door twee langere dagboekfragmenten. En dit keer heb ik de korte beschouwingen relatief snel achter elkaar gelezen waardoor het ook meer aanvoelde als een geheel. Het lezen van Karl Ove Knausgård is als even helemaal in zijn leven zijn. Ondanks alle onzekerheden, angsten en ongemakkelijkheden, voelt het toch alsof ik thuis ben. Misschien wel omdat ik het deels herken uit mijn eigen bestaan. Aan de andere kant schrijft hij over zulke triviale zaken als 's morgens bij het opstaan het ontbijt maken, dat het bijna niet anders kan dan dat het herkenbaar en vertrouwd is.
In de eerste maand, juni, vertelt de auteur in relatief bedekte termen over de scheiding met zijn vrouw. Hierover is in de maanden daarna niets meer terug te vinden. Dat verwarde mij enigszins. In al zijn teksten voelt alles alsof hij niets weglaat uit zijn leven. Het niet beschrijven van deze pijnlijke gebeurtenis kan ik qua inhoud wel begrijpen wat privacy betreft, maar het is opeens alsof we niet meer beste vrienden zijn zoals daarvoor. Dat is toch wel even slikken.
De kunst die her en der tussen de verhalen door is weergegeven is van Anselm Kiefer, de eerste kunstenaar waar ik ooit diep door getroffen ben in mijn tienerjaren. Van deze illustraties van bloemen uitgevoerd in vooral aquarel blijft in een zwart-wit e-reader niets meer over. Ik heb ze later op de monitor van mijn pc nog eens bekeken en daar kwamen ze veel meer tot hun recht. Dit is dan wel een nadeel van een e-reader.
De reeks De vier seizoenen voelt na de reeks Mijn Strijd als een kleine toegift. Na het schrijven van zo'n meesterwerk als Mijn Strijd is het lastig om dit nog eens te overtreffen. En dat is het gevoel waar ik nu mee achterblijf, De Vier Seizoenen is een echo waar ik wel van genoten heb maar haalt het bij lange na niet bij het origineel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten