Door de titel en teksten op de kaft van het boek, had ik het ook het idee gekregen dat het een opgewekt boek zou zijn. De eerste honderd en vijftig bladzijden vond ik maar moeilijk door te komen. Ik vond er niets opgewekt aan en in mijn beleving ging het helemaal niet over Joe Speedboat maar over de ik-persoon, een door een ongeluk lichamelijk zwaar gehandicapte jongen. Door alle ideeën in mijn hoofd dat het over Joe Speedboat zou gaan, zat ik maar te wachten om meer van hem te weten te komen, iets wat niet gebeurde, hij bleef dezelfde figuur met weinig nieuws. Ook niet in de rest van het boek.
Pas nadat ik dat allemaal los kon laten en de ik-persoon ging volgen werd het boek leesbaarder en interessanter. Maar nergens heeft het me echt gegrepen. Uiteindelijk bleef de ik-persoon nogal oppervlakkig, al kwam er wel op het einde wat meer ontwikkeling in zijn personage. Alsof de schrijver daar opeens wakker werd.
Wat mij betreft had het boek bij de laatste honderd bladzijden mogen beginnen en dan verder.
2 opmerkingen:
Ik kan met je meevoelen w.b bestsellers, ik word er achterdochtig van. Maar ik had het geluk helemaal blanco aan Joe Speedboot te kunnen beginnen en het is nog steeds een van mijn lievelingsboeken. Ik las het lang geleden, misschien zou ik er nu anders over denken. Maar herlezen doe ik maar niet. Soms moet je een goede herinnering niet stukmaken.
En dat gevoel van toch maar niet herlezen om de herinnering te laten voor wat het is, ken ik ook heel goed. :-)
Een reactie posten