En de drieëndertigste vraag is:
Takel jij je boeken toe? En wat is je ergste toegetakelde vorm?
Vroeger kon ik wel janken als er een vouw in een bladzijde was gekomen of een vlek door vieze vingers. Een scheur ergens in een boek was een nachtmerrie en pagina's vervormd door regen of andersoortig nattigheid iets om nooit meer wakker te willen worden.
Dit gevoel is al even achter de rug. Sinds ik de luxe heb om me minder aan boeken te hechten omdat wanneer het onherstelbaar beschadigd zou raken, ik zo een nieuw exemplaar kan kopen plus dat ik me überhaupt niet meer zo aan stoffelijke zaken hecht, kan ik het nog wel eens jammer vinden wanneer een boek niet meer puntgaaf is gebleven. Dit geldt dan vooral voor boeken waarin tekeningen of plaatjes een rol spelen. Bij boeken met alleen tekst vind ik beschadigingen alleen nog vervelend als daardoor het lezen zelf bemoeilijkt wordt, anders maakt het me niet zoveel uit. Het gaat mij immers om de inhoud en niet de vorm.
Alleen zal ik een boek nooit expres zelf toetakelen. Dus ik maak geen ezelsoren om te onthouden waar ik gebleven ben. Maar ik bedenk me nu wel dat ik gerust een boek even omgekeerd open op tafel leg waardoor de rug een knak kan krijgen. Dus wie weet dat het met die ezelsoren ooit ook nog wel eens wat wordt.
De ergste toegetakelde vorm is die ik op mijn werk wel eens uitvoer. Daar snijd ik dan de gehele rug van een boek om deze makkelijk te kunnen digitaliseren. Ik moet daar wel bij toegeven dat deze vorm van mutileren me toch elke keer wel een beetje doet slikken.
2 opmerkingen:
Om die laatste zin moet ik toch een beetje lachen, dat is je dus toch te erg. Ik hecht ook totaal niet aan spullen, maar boeken zijn een aparte categorie. Als ik eenmaal door heb waarom, kan ik ze misschien gemakkelijker loslaten.
Zo'n oude gewoonte is niet zo maar uit te wissen blijkbaar. :-)
Een reactie posten