Het tweede deel van de Earthsea Cycle. Desondanks zou het ook als een los verhaal gelezen kunnen worden. Er zijn wel elementen die extra interessant zijn als je het eerste deel A Wizard of Earthsea hebt gelezen maar voor het volledig kunnen volgen van het verhaal is het zeker niet noodzakelijk. De schrijfster zelf zegt in haar nawoord (geschreven in 2012, veertig jaar na het verschijnen van dit boek) dat de gekte van de trilogieën na Lord of the Ring is losgebroken maar dat zij eigenlijk bij het schrijven van het eerste deel van de Earthsea Cycle helemaal geen plannen had voor vervolgdelen. Wat mij betreft siert dat haar en geeft je dat als lezer ook meer ademruimte om de boeken te lezen zoals jij dat wil.
In The Tombs of Atuan is een meisje het middelpunt van deze geschiedenis. Een meisje dat wordt verkozen als zijnde de reïncarnatie van de Ene Priesteres van de Tomben van Atuan en op haar vijfde bij haar ouders wordt weggehaald om als die Ene verder te leven in de daarvoor voorgeschreven omgeving met alle rituelen erop en eraan.
Haar opgroeien wordt beschreven met de kinderlijke redeneringen en verlangens die bij een kind horen. Ursula K. Le Guin weet dit alles zeer natuurgetrouw en geloofwaardig neer te zetten waardoor de magische onderdelen er net zo makkelijk inpassen en nooit een trucje zijn.
Spannend is hoe het geëigende pad van die Ene wordt afgebogen wanneer er een vreemdeling in haar leven verschijnt. Spannend omdat al denk je als lezer te weten welke kant het opgaat, dit toch niet als vanzelfsprekend wordt voorgeschreven. De Ene heeft daarvoor eerst nog het een en ander te overwinnen in zichzelf en dat maakt het interessant. Dit lijkt misschien veel op wat er in het eerste deel gebeurde maar is het toch ook weer helemaal niet.
2 opmerkingen:
Ik vind de omgang tussen Ged en de Ene heel boeiend. Hij probeert nooit om haar te overtuigen, te manipuleren of te dwingen, en spreekt haar altijd met respect aan. Hij laat haar de keuze, ook als dat betekent dat hij er zelf slechter af zou komen. Dat is bijna heilig. Maar tegelijk haalt hij haar ongeveer uit een sekte, en dat kun je niet heilig noemen. Voor mij gaat dit deel heel erg over religie en wat je daar als individu mee doet. Toch voel je de dorst bij droogte, kraakt het hout van de deur en voel je de zwaarte van het donker. Het wordt, kortom, nergens hoogdravend. Het is bijna een bijbels verhaal. Zeker een van mijn favorieten, en hoewel ik het vroeger het minste deel vond (want saai) ben ik daar later van teruggekomen.
Wat leuk om te lezen dat je zo enthousiast over dit deel bent. En wat beschrijf je het allemaal mooi. Zou je zo zelf een blog van kunnen maken. :-)
Ik lees alles voor het eerst en kan me goed voorstellen dat deze reeks over een paar jaar in de herlees gaat.
Een reactie posten