The Art of Asking or How I Learned to Stop Worrying and Let People Help heeft me diep geraakt. Het is het autobiografische gedeelte uit Amanda Palmer haar leven waaruit gedestilleerd kan worden hoe zij heeft geworsteld met andere mensen te vragen om wat dan ook.
Ik kende Amanda Palmer als een helft van het duo van The Dresden Dolls en als de vrouw waar Neil Gaiman zo liefdevol over heeft geschreven. Zowel Amanda Palmer als Neil Gaiman heb ik een tijdje via twitter gevolgd tot het me wat te veel werd. Voor ik aan dit boek begon wist ik niet goed wat ik van Amanda Palmer vond. Ze had iets heel aantrekkelijks maar ook iets waarvan ik me afvroeg of ze niet over mensen hun grenzen ging die niet sterk genoeg zouden zijn om nee te zeggen. Na het lezen van dit boek is dat gevoel geheel verdwenen.
Het boek is geschreven aan de hand van allerlei gebeurtenissen die soms chronologisch wat uit de tijd lopen. In het begin vroeg ik me af wat daar het nut van was maar al gaandeweg ben ik dat helemaal vergeten. Het hele verhaal leest als een trein en regelmatig zat ik met dikke tranen in mijn ogen. Tranen van blijdschap dat mensen zo ontzettend fijn met elkaar om kunnen gaan. Tranen van herkenning zoals bijvoorbeeld bij de voortdurende twijfel of dat wat ze doet wel echt iets voorstelt of dat ze ontmaskerd gaat worden als een nepperd.
De bladzijden over alle haat die zij via internet en op andere wijze over zich uitgestort krijgt, heeft haar enorm in mijn achting doen stijgen omdat zij er wel degelijk door geraakt is en soms daardoor door een diep dal is gegaan maar het nooit heeft opgegeven en is blijven gaan voor haar eigen ideeën en het uit blijven delen van haar eigen ervaringen met wie maar wil.
Een speciaal stukje is dat over haar vriend/vaderfiguur Anthony. Helemaal nu slechts een korte tijd geleden hij overleden is. Hoe zij met elkaar omgingen is misschien wel waar alle kinderharten naar verlangen. Een wijs figuur dat altijd ter beschikking staat maar het ook niet schuwt een spiegel voor te houden.
Het mooie van dit boek vind ik dat Amanda Palmer geen moment zich beter heeft voorgedaan dan ze is. Het komt 100% authentiek over. Een mens van vlees en bloed en gevoelens en behoeften. Een persoon die fouten maakt, die worstelt met het bestaan en soms keihard op haar bek gaat. Maar dan staat ze toch weer op en gaat verder. Zij heeft mij het gevoel gegeven dat bepaalde ideeën die ik heb over hoe mensen met elkaar kunnen gaan, zo gek nog niet zijn. En dat vertrouwen in elkaar een mooi waardevolle levenshouding is.
Of ik nu voor mijzelf beter heb leren vragen, is nog maar de vraag. Ik heb mijzelf geleerd niets te willen zodat het niet pijn doet als er op een vraag nee komt. Misschien is het een idee om dat eens anders te gaan voelen.
1 opmerking:
Mooi om te lezen dat het je zo geraakt heeft. En het onderwerp is ook niet mis. Vragen staat vrij, wordt er altijd gezegd. Maar vragen staat helemaal niet zo vrij. Ik ken dat gevoel heel goed. Liever niet vragen dan nee willen horen, want dat is een rot gevoel. Als een boek je ertoe brengt hier iets te veranderen in je houding en de ander ook volledig vrij te laten in het ja of nee antwoord zou je dat een enorme verrijking en meer vrijheid kunnen geven in de omgang met anderen.
Amanda houdt mij niet zo bezig, denk ook niet dat ik haar boek ga lezen, maar ik herinner mij wel haar Tedtalk over dit onderwerp. Ga ik misschien nog eens bekijken :)
Een reactie posten