Een boek vol citaten uit de Angelsaksische science fiction, kan dat boeiend zijn? En hoe lees je zoiets?
Neil Gaiman en Kim Newman hebben de citaten geordend in specifieke categorieën waarbij zo nu en dan een citaat ook nog van hun eigen commentaar werd voorzien. Het boek bestaat uit twee delen waarbij in het eerste de boekcitaten en in het tweede deel filmcitaten worden besproken. Ieder deel heeft zijn eigen categorieën met daarin weer subcategorieën. De citaten in een duidelijke context plaatsen maakt dat het heel leesbaar wordt.
Het meest moest ik lachen om het eerste hoofdstuk waarin blurbs (een pakkende korte tekst op de kaft van een boek om de aandacht van de kopers te trekken) worden opgesomd waaruit blijkt dat de schrijvers van deze blurbs het boek niet eens hebben gelezen of dat het zo algemeen is dat het op elk boek kan staan.
Door de manier van groeperen van citaten wordt duidelijk hoeveel clichés er in de science fiction zijn. Dit wordt heel duidelijk bij hoe de wetenschapper wordt neergezet of de vrouw of de held. Nu is dit boek van 1985 waardoor er ook wel een heel duidelijk tijdsbeeld van vroeger wordt weergegeven alhoewel ik het idee heb dat we van een aantal ingesleten ideeën nog niet bevrijd zijn. Wellicht interessant om een exercitie als deze nog eens te herhalen met modernere boeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten