#50books is een initiatief van Petepel waarbij elke week een nieuwe boekvraag gesteld wordt zodat wij, gretige lezers, erover kunnen nadenken/praten/grijnzen/bloggen.
De elfde vraag is: Welk boek las je onlangs en wil je iedereen aanraden ook te lezen?
Heel gek maar ondanks dat ik de laatste maanden best boeken heb gelezen die mij boeiden, heb ik bij deze exemplaren niet het gevoel dat ik daar andere mensen op zou moeten attenderen omdat hun leven dan zeker waardevoller zal worden.
Het is ook niet dat ik dat gevoel niet ken. In tegendeel.
Ik sprak er met anderen over waarbij ik me nog probeerde in te houden omdat te enthousiast juist ook weer kan afstoten omdat het dan op fanatisme gaat lijken en sectarisch dreigt te worden.
Er waren mensen die wel een boek van Michael Moorcock ter hand namen (die man heeft zo onbeschoft veel geschreven dat er altijd wel iets is dat je nog niet kent) en er wat in lazen maar die kwamen dan met wat lauwe reacties terug. Het was dan toch niet helemaal hun stijl, werd er dan als argument aangedragen.
Ja maar! Dacht ik dan. Hoe kan het nu dat ik iets zie en voel en hoor en ruik en proef en alles wat er met de nog niet ontdekte zintuigen waarneembaar is, ervaar bij Moorcock zijn boek en anderen dat dan niet hebben?
Langzaam leerde ik dat bij zulke specifieke auteurs er wel over gesproken kan worden maar dat ik niet kan overbrengen waar ik zo van in vuur en vlam raak. En ook dat er werkelijk over smaak niet te twisten valt.
Soms als ik weer een boek van zijn hand heb verzwolgen, voel ik het vlammetje weer oplaaien en zou ik wel op de Dam willen gaan staan om uit te roepen dat iedereen iets van Michael Moorcock moet gaan lezen en wel onmiddellijk. De kans dat ik dat echt ga doen is klein maar wie weet dat ik ooit nog eens bij iemand het vlammetje kan laten overslaan.
3 opmerkingen:
Het moet vorig jaar geweest zijn dat je dit boek hebt gelezen, want ik zie het in dit blog niet staan. En in dat onoverzichtelijke Librarything kan ik het ook niet terugvinden. Altijd leuk als mensen ergens enthousiast over zijn al trekt het mij niet aan, omdat ik liever 'waargebeurd' lees of iets gebaseerd op waargebeurd. De titel geeft mij het gevoel dat ik me in een niet bestaande wereld moet verplaatsen en vaak vind ik dat zonde van de tijd. Een boek als Game of Thrones zou ik nooit lezen als er geen tv-serie van gemaakt was. Dus als er ooit een film of serie van Elric gemaakt wordt ga ik het boek zeker lezen ;)
Het is met boeken net als met muziek, je houdt ervan of niet en het is moeilijk over te brengen op anderen.
In nkSF heb ik vroeger wel over Michael Moorcock geschreven of zo staat het tenminste in mijn herinnering,
Wat overbrengen betreft, vind ik dat ook lastig. Maar laatst werd ik in een gesprek toch opeens weer gegrepen bij het vertellen over een concert waar ik bij was (Swans) en kon ik mijzelf niet meer remmen in mijn enthousiasme. Dan neemt de vlam het over.
Dat herinner ik mij ook nog.(nksf)
De vlam is de beste overbrenging die er bestaat. Met de vlam kan je werkelijk iemand aansteken, maar vooral irl denk ik.
Een reactie posten