#50books - 2016.12 Indiaas Duits

In deze vierde jaargang van #50books is het stokje van de oorspronkelijk initiatiefnemer Petepel overgenomen door Hendrik-Jan die dit jaar de vragen stelt.

En de twaalfde vraag is:

Wat is je favoriete Duitstalige boek of auteur?

Bij deze vraag dacht ik eerst dat ik daar nooit een antwoord op zou kunnen geven omdat ik geen Duitse schrijvers ken. Maar dat is helemaal niet waar. Wel is het zo dat ik weinig lees van Duitse schrijvers.

Het laatste wat ik heb gelezen is een historisch fantasy boek van Wolfgang  Holhlbein genaamd Anubis. Ooit gekocht in Duitsland omdat ik het leuk vind om de weinige keren dat ik in het buitenland kom, een boek te kopen dat met het land te maken heeft, in dit geval is het geschreven in het Duits, en gericht op mijn eigen belangstelling, wat in dit geval fantasy boeken is. Ik heb in ieder geval mijzelf verrast het boek zonder al te veel moeite te kunnen lezen. Dat het geen hoogstandje was, maakte aan dit plezier geen einde.

Waar ik helemaal gek van was tijdens mijn late tienerjaren was Hermann Hesse en specifiek van het boek Siddhartha. In die tijd kwam het niet in mij op een boek in de oorspronkelijke taal behalve het Nederlands te lezen. En misschien nog wel suffer, volgens mij wist ik  toen niet eens dat Siddhartha door een Duitser geschreven was. Maar aan de andere kant misschien ook weer niet kwalijk te nemen omdat het zo Indiaas overkwam. In ieder geval beantwoordde het aan mijn oneindige honger naar teksten over hoe het leven in elkaar zou kunnen steken of hoe hiermee om te gaan. Een en al herkenning in de worsteling met het bestaan. En ook een boek dat op elke leeftijd weer anders wordt ervaren en daardoor een levenlang boeiend blijft.

Enkele jaren later ontdekte ik het boek Narziß und Goldmund van deze zelfde schrijver. En wederom zwaar onder de indruk van de intense sfeer die hij wist op te roepen. Als student zelfs een dik boek gekocht met nog veel meer werken van Hermann Hesse maar op een of andere manier is het er nooit van gekomen om die lezen. Wellicht omdat het boek erg dik en zwaar is en daarom onaantrekkelijk om aan te beginnen.

Ik denk dat ik begin dertig ben geweest dat ik Het Kralenspel las. Helaas is daar maar weinig van blijven hangen. Maar misschien stond mijn hoofd destijds niet zo naar dit soort doordenkboeken.
Herman Hesse roept bij mij altijd een halleluja-gevoel op van dát is nou een echt interessante schrijver. En dat hij van Duitse afkomst is, is daarbij meer toeval.