Nachtouders - Saskia de Coster

Dit is nou typisch zo'n boek waar ik wel een bepaalde verwachting bij had door de echo's van flarden uit de promotietijd van dit boek. Nu heb ik een brak geheugen en interpreteren van woorden doe ik ook nog wel eens op een manier zoals het niet bedoeld is dus betrouwbaar was die verwachting niet. Toch heb ik het maar moeilijk los kunnen laten en heeft dit me het hele boek gestoord. Grote kans dat het verhaal daarom bij mij niet is aangeslagen.

Mijn verwachting zat 'm in dat ik dacht dat het zou gaan over een ouder die niet zo dolblij is met haar kind en blijft twijfelen of ze wel een kind had moeten nemen maar zichzelf het niet toestaat om die gedachten nu werkelijk te laten vormen want dat is niet zoals het hoort.
Deze elementen komen wel in dit boek voor maar voor mij was dit helemaal niet zo op de voorgrond.

Mijn verwachting zat hem ook in dat het zich zou afspelen in een omgeving van het dagelijks leven met werk en vrienden. Dat is wel wat anders dan een reis naar een hippie-eiland waar de zaaddonor van het kind oorspronkelijk vandaan is gekomen en de ontwikkelingen rond zijn familie. Alles beschreven vanuit de moeder die het kind niet gedragen heeft.

Het leest redelijk makkelijk weg en is makkelijk geschreven, niet bijzonder, niet storend.

Als ik zo terugdenk dan ervaart de hoofdpersoon het leven als beklemmend zonder dat ze er nu iets aan doet. En dat maakt het voor mij een onsympathiek figuur. Haar twijfels en onvrede houdt ze voor een deel binnen maar als lezer krijg je wel al die gedachten mee. Mij kun je wakker maken voor een goede klaagzang maar dit voelde voor mij meer als kinderlijk zeuren.
Nee, ik denk dat zonder de oorspronkelijke verwachting, het ook niet mijn boek zou zijn.