Een op zichzelf staand verhaal, gepubliceerd in 1969, pure avontuurlijke fantasy met een rauw randje zoals ik ook van Michael Moorcock gewend ben. Al is het in vergelijking met zijn Eternal Champion boeken bijna een boek voor watjes te noemen.
De wereld is bevroren en bestaat in de Nieuwe IJstijd. Het leven is hard. Niet alleen wegens de kou en de steeds minder wordende prooien zoals de landwalvissen maar ook door de politieke omstandigheden waarbij je het best naar je stand kunt handelen om aframmeling of doding te voorkomen. Konrad Arflane (ongebruikelijke naam voor Engelstaligen en toch klinkt het natuurlijk zoals alle namen in het boek, wat te denken van Petchnyoff) wordt door omstandigheden ondanks zijn afkomst kapitein van een IJsschoener om aan de wil van een gestorven heerser te voldoen. Het doel is New York. Een stad waarvan niemand gelooft dat het (nog) bestaat.
Meer wil ik niet over het verhaal vertellen maar ik wilde hiermee wel de context schetsen van het ijskoude avontuur waarin Konrad Arflane zich werpt. Passie, morele waarden, eer, standvastig geloof in de IJsmoeder, rituelen, drank, jaloezie. Het komt allemaal aan bod. Met als klap op de vuurpijl een ontknoping waar je aan het begin van het verhaal niet aan had durven denken.
Oké, oké, ik ben bevooroordeeld omdat Michael Moorcock mijn lievelingsschrijver is. Toch heeft hij me met dit kleine juweeltje wederom niet teleurgesteld. Het is vlot geschreven, heeft een kop, middenstuk en eind en is daarmee een mooi afgerond geheel. Inmiddels bijna een zeldzaamheid in de science fantasy wereld.
Een klein ander persoonlijk detail is dat ik ook Moby Dick van Herman Melville aan het lezen ben. Dit gaat ook over varen op een schip en wat het meest opvalt is dat het verschil in vaart tussen deze twee boeken niet groter had kunnen zijn.
3 opmerkingen:
Ah je lievelingsschrijver: http://www.flickr.com/photos/42956650@N00/294723041
Je hebt flink de vaart erin!
Ja, dat is hem. Het grappige is dat hij door heel veel mensen alleen gekend wordt als muzikant van een rockband. En dat terwijl hij zo ongelooflijk veel geschreven heeft. Hij heeft Neil Gaiman ook nog geïnspireerd. Echt geen kleine jongen dus. :-)
O dat wist ik ook niet. Grappig. De acteur van de Sopranos die nu de hoofdrol heeft in Lilyhammer heeft ook een band waarin hij zingt. Ook al zo verrassend. In een aflevering van Lilyhammer wordt er zelfs nog gebruik van gemaakt.
Een reactie posten